Na 47 jaar Emiliusschool gaat Louise met pensioen

Son en Breugel - Nog nooit heeft ze aan een andere werkplek gedacht, laat staan gesolliciteerd op een andere functie. De toen negentienjarige Louise van Brussel-Kropman begon 47 jaar geleden op de Sint-Emiliusschool, inmiddels Emiliusschool, en is daar altijd gebleven. De eerste jaren als klassenassistent in een handenarbeidklas, daarna heeft ze geassisteerd in een leerklas voor hoogniveaukinderen en de laatste jaren stond ze in de klas met zeer kwetsbare kinderen. Officieel zou haar pensioen op 20 april van dit jaar ingaan, maar ze besloot nog drie maanden eraan vast te plakken. Op donderdag 22 juli heeft zij samen met haar collega Froukje afscheid genomen van hun kinderen, hun klas en hun school. Beiden gaan nu genieten van een welverdiend pensioen.

Redacteur: Emmy Grit
Fotograaf: Wil Feijen

Louise (66) begon in 1974 als klassenassistent, samen met een leerkracht, in een klas met alleen jongens: “De meesten waren van mijn leeftijd, sommigen waren jonger, anderen iets ouder. Dat was in het begin wel een beetje wennen.” Ze heeft achttien jaar in de handenarbeidklas gewerkt. “Dit was echt mijn droombaan, ik kon mijn creativiteit hierin kwijt en ik heb met de jongens heel veel mooie gebruiksvoorwerpen gemaakt.” Om zich verder te ontwikkelen heeft Louise nog een aantal cursussen gevolgd om het beste uit haarzelf, maar zeker ook uit de jongens, te halen.

Passend onderwijs
Na achttien jaar werd een roulatiesysteem op de Emiliusschool ingevoerd, wat betekende dat men eens in de zoveel tijd moest rouleren in functie. Tot 2010 heeft Louise geassisteerd in de leerklassen met kinderen met een hoog niveau en heeft ze taal, rekenen en andere vakken geleerd. Alle kinderen die les krijgen op de Emiliusschool zijn meervoudig gehandicapt en hebben een verschillend niveau. Louise: “Nu worden kinderen veel sneller gediagnostiseerd, zodat de behandelingen effectiever zijn en het lesmateriaal beter afgestemd wordt op het individu. Er is veel veranderd in het speciaal onderwijs, er wordt veel meer individueel gewerkt en gekeken naar het kind. Ons motto is ‘ieder kind is uniek en heeft passend onderwijs nodig’. Ook ouders worden hierbij betrokken. Dit maakt het werk zo mooi en speciaal.”

Liefde
De laatste elf jaar heeft Louise samen met haar collega Froukje in de klas gestaan met EMB-kinderen (Ernstig Meervoudig Beperkt). “Dat was een hele uitdaging en ik vond het in het begin ook heel erg spannend. Het was het tegenovergestelde van de voorgaande jaren, maar ik kon er veel liefde in kwijt en kreeg hier ook heel veel liefde voor terug. Als ik eraan terugdenk, word ik nog geëmotioneerd”, zegt ze met een snik in haar stem.

Gedenksteen
Tijdens de laatste jaren zijn er vier kindjes, van wie twee in 36 uur tijd, overleden uit de klas van Louise en Froukje. Speciaal voor de kinderen die overleden zijn, maar ook voor overleden collega’s, is een gedenkplek in de tuin ingericht. “Voor ieder overleden kind of collega wordt een steen bij de fontein neergelegd. Op onze laatste werkdag hebben we de steen voor een onlangs overleden kindje neergelegd. Dat was weer erg emotioneel, maar het is ook fijn dat deze gedenkplek er is.”

Sigaretten
Als Louise terugdenkt aan de veranderingen die de afgelopen decennia zijn doorgevoerd, dan denkt ze meteen aan de sigaret: “Het was vroeger heel gewoon dat de leerlingen in de klas rookten. Tijdens de lessen in de handenarbeidklas werden de sigaretten van de leerlingen op de werkbank neergelegd; die werkbank vertoonde na verloop van jaren allemaal ingebrande zwarte groeven. Je kunt je daar nu haast geen voorstelling meer van maken”, lacht ze. Een andere grote verandering is het tillen van de kinderen. “Vroeger waren er geen hulpmiddelen om een kind op te tillen, maar nu gelukkig wel, en is het voor ons een stuk makkelijker.”

Voorzitter
Naast de vaste werkzaamheden op de Emiliusschool is Louise ook nog vijftien jaar voorzitter geweest van de Sinterklaascommissie. Ieder jaar zorgde ze ervoor dat Sinterklaas ook de kinderen van de Emiliusschool bezocht. “Mijn man en kinderen hadden ook een rol in dit geheel. Deze tijd was heel speciaal voor de kinderen op school, en we hebben altijd heel veel plezier gehad”, blikt ze zeer tevreden terug.

Vrijwilligers
Louise heeft de afgelopen jaren veel met vrijwilligers gewerkt en voordat ze haar werk op de Emiliusschool definitief achter zich laat, dankt ze alle vrijwilligers die wekelijks op school hebben meegeholpen met allerlei activiteiten: “Ze helpen onder andere in het zwembad en bij het wandelen. Zonder de vrijwilligers konden wij een stuk minder doen, dus chapeau voor alle vrijwilligers. Overigens wil ik ook de collega’s bedanken voor de fijne samenwerking.”

Grootouders
Nu ze officieel met pensioen is, kijkt Louise al richting de nabije toekomst. “Ik val zeker niet in een zwart gat hoor”, lacht ze, “onze twee zonen en schoondochters worden binnenkort ouders van hun eerste kind. Wij worden dus twee keer grootouders en wij gaan op vaste dagen oppassen. Ik kijk er nu al enorm naar uit”, sluit ze af.