Collumn Judith: Een wonder
Algemeen ColumnSon en Breugel - Bijna een halve eeuw woonden ze in dezelfde straat in hetzelfde dorp. Als ze hun kinderen naar school brachten, groetten ze elkaar vriendelijk om daarna hun eigen weg weer te vervolgen.
Per toeval revalideren ze beiden op hetzelfde moment en verblijven op dezelfde afdeling. Beiden wisten niet dat de ander er revalideerde. De verrassing was dan ook groot toen ze elkaar tegenkwamen. Tussen het harde werken aan herstel door is er tijd voor een praatje. Jarenlang waren ze druk met hun eigen levens en die van hun gezinnen.
De hardheid van het leven heeft zich aan beide dames genadeloos laten zien. Ze wisselen ervaringen uit en praten elkaar bij over wat hen overkwam. Waar in hun jonge jaren nauwelijks tijd voor was, ontstaat nu alsnog: een warme vriendschap!
Na enige tijd wordt duidelijk dat beide dames helaas niet meer terug naar huis kunnen. Hoewel ze een verpleeghuis van hun voorkeur mogen opgeven, is de contractuele verplichting dat de eerst beschikbare kamer afgenomen dient te worden (ook al is dit niet de voorkeur).
Ondanks haar verdriet om de confrontatie met haar onvolledige herstel, is ze erg gelukkig dat ze terecht kan in het huis van haar voorkeur. Na een paar dagen verhuist ze. Haar nieuwe vriendin blijft in afwachting achter en realiseert zich dat de kans klein is, dat ze herenigd zullen worden. Als ik haar een paar dagen later zie, zegt ze verheugd: ‘Zuster, er is een wonder gebeurd! Ik mag ook naar mijn huis van voorkeur. We kunnen gezellig samen verder kletsen. Ons ongeluk is toch nog ergens goed voor geweest!’
