Afbeelding
Foto: Wil Feijen

Column Judith: Door merg en been

Algemeen Column

Son en Breugel - Hij is begin 60, één van de jongere cliënten op onze afdeling. Hij is trotse vader van een prachtige dochter en zo mogelijk nóg trotsere opa van een lief en levendig meisje, zijn kleindochter.

Genadeloos liet het leven zich van de hardste kant zien; een hersenbloeding verplicht hem tot revalideren. Wat werkt hij hard! Bij aanvang van zijn revalidatie was hij bedlegerig. Inmiddels verplaatst hij zich, ondanks zijn halfzijdige verlamming, in zijn rolstoel over de afdeling.

De ergotherapeut begeleidt hem in het smeren van een boterham met één hand. Muziektherapie en logopedie helpen hem om weer wat woorden te kunnen spreken.

Dochter en kleindochter wonen verder weg; ze bezoeken hem elk weekend. Hij verheugt zich erop. Soms is hij op zaterdagavond al wat stiller, wetende dat zijn grote liefdes zondag weer naar huis gaan. Hij mist ze!

Zijn belangrijkste revalidatiedoel is om terug te keren naar zijn eigen huis en daar te genieten van wat hem lief is. De tijd verstrijkt. Het is duidelijk dat heel veel bereikt is. Wat helaas ook duidelijk is, is de noodzaak om zijn grootste droom op te geven. Terugkeer naar huis gaat niet meer lukken.

Bij hem dringen de consequenties daarvan niet altijd door. Voor zijn dochter is de realiteit vreselijk duidelijk. Met tranen in haar ogen vraagt ze zich hardop af, tegen beter weten in, of meer en langere therapie bij zal dragen aan herstel. Haar snikken gaan door merg en been. Wat had ze haar vader graag iets anders gegund. Wat had ze graag gehoopt op meer herstel.