Column Judith: Een hart van goud
Algemeen ColumnSon en Breugel - Als je dierbare wordt opgenomen op een revalidatie-afdeling of in een verpleeghuis, dan maakt dat vaak veel indruk op familie, vrienden en kennissen. Je wordt dan geconfronteerd met diens drama en ziet tevens dat meer mensen iets dergelijks meemaken.
Samen met zijn vrouw bezoekt hij vrijwel dagelijks zijn schoonmoeder. Ze kletsen wat, gaan samen een kopje koffiedrinken en houden haar gezelschap. Het verbaast me dat ze alarmeert, terwijl ze bezoek heeft. Als ik haar kamer binnenkom, blijkt de alarmering door haar schoonzoon gedaan te zijn.
‘Lieve zuster, ik liep zojuist door de gang en zag daar een mevrouw in haar kamer zitten. Ze wil televisiekijken, maar er staat een enorme bos bloemen op tafel. Zo kan ze niks zien. Ik kan natuurlijk niet zomaar haar kamer binnenlopen. Wilt u even gaan kijken?’
Ik ben blij dat families ogen en oren gebruiken en af en toe een seintje geven over dingen die wij over het hoofd zien. Ik spoed me dan ook naar de desbetreffende kamer.
Daar tref ik zijn echtgenote. Terwijl hij het toilet bezoekt, luistert zij met een half oor naar de tv. De prachtige bos bloemen heeft ze zelf voor hem neergezet. Zo kan hij vanuit zijn bed zowel van de tv als van de bloemen genieten.
