Column Luc: Echo’s uit het verleden
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Zo eens in de zoveel tijd gebeurt het. Een aanval van opruimwoede, als de kasten en planken in mijn kamertje uitpuilen van de spullen waar ik niets mee doe, om paal en perk te stellen aan de chaos die het overspoelt. Dan kom je ze tegen, spullen van lang geleden, echo’s uit het verleden.
Een verleden waarin mobiele telefoons opkwamen, om maar eens een voorbeeld te noemen. Wanneer had ik voor het eerst een mobiele telefoon? Hoe lang doen we tegenwoordig eigenlijk met die dingen, die niet meer weg te denken zijn uit ons leven? Een jaar? Twee? Stapels moet ik er gehad hebben, versleten wilde ik zeggen. Als je bedenkt hoe kort we ze hebben, kan er van verslijten geen sprake zijn. Bij het opruimen kwam ik er een stel tegen, verscholen in een hoekje. Zou de simkaart er nog in zitten? Zou-ie het nog doen, als ik ‘m aan zou zetten? Hoe zet je dat ding ook alweer aan?
Ik legde ze op een rijtje, en keek ernaar. Een mengeling van verbazing en nostalgie kwam over me. Verbazing dat het er best veel zijn, een stuk of zes. Totaal verschillend, van plat en groot tot klein en wat dikkig, van touchscreen tot zo’n geval dat je open moest klappen. Iedere keer weer moest ik wennen aan hoe het werkte, hoe ik op moest nemen, als iemand me belde. En nostalgie, omdat ze me terugvoerden naar lang vervlogen tijden.
SMS-jes, kent u die nog? De primitieve versie van een appje sturen, zonder emoticons. Onvoorstelbaar, hoe hebben we het ooit kunnen overleven, zulke primitieve tijden. Je kunt je bijna niet meer voorstellen hoe het toen was, laat staan dat je zonder je huidige, moderne mobiel zou kunnen, vol met allerhande apps, én een camera. Weet u nog, de eerste mobiel waar je een foto mee kon nemen? Er zat niet eens een selfiestick bij. Hoe is het mo-ge-lijk!
De piece de resistance was een dun, blauw boekje, vol met overschrijvingskaarten, waarmee je geld over kon maken van je spaar- naar je betaalrekening, of andersom. Een schaterende lach kon ik niet onderdrukken, toen ik hem zag. Nu gaat dat allemaal online, met je mobiel. Meer heb je niet nodig!
Ik bekijk het, alles dat ik tegenkom. Een minzame lach speelt om mijn lippen, als ik deze echo’s uit het verleden zie. Een tijd waarin minder mogelijk was, qua technologie. Maar ook een tijd die eenvoudiger lijkt.
