Marleen Benschop
Marleen Benschop Foto: Wil Feijen

Marleen Benschop was als correspondent de ogen en oren van Son en Breugel

Algemeen MooiSonenBreugel

Son en Breugel - Op maandag 22 november was de uitvaart van Marleen Benschop; zij overleed dinsdagavond 16 november aan kanker. In de kapel van La Sonnerie was een zeer persoonlijke uitvaartdienst, een dienst die door haar was voorbereid en werd bijgewoond door familie, vrienden en een aantal genodigden en die te volgen was via een livestream.

Marleen Benschop werd 70 jaar geleden op 22 oktober 1951 geboren in Utrecht. Ze kwam samen met haar man en haar dochters Evelien (1,5 jaar) en Michèle, (4 jaar), in 1986 naar Son en Breugel. Daar werd haar derde dochter Iris geboren. Na een huwelijk van 25 jaar volgde er een scheiding, en is Marleen in Son en Breugel blijven wonen. Anderhalf jaar geleden werd ze oma van kleindochter Sophia. Zo was ze niet alleen moeder maar ook een trotse oma.

Marleen begon in 1994 als correspondent voor het Eindhovens Dagblad, met veel aandacht voor de lokale politiek, want daar had zij wat mee. Later in 2010 werd zij correspondent voor het weekblad Forum in Son en Breugel, een samenwerking die in 2016 stopte, en zo kwam ze weer terug op haar oude werkplek bij het Eindhovens Dagblad.

Ik kende Marleen natuurlijk al van haar artikelen in het Eindhovens Dagblad en later in Forum, maar ik leerde haar echt kennen toen ik als uitgever DeMooiSonenBreugelKrant lanceerde, nu ruim 6 jaar geleden. Marleen zat toen vaak met mij aan tafel bij een persgesprek of wij deden gezamenlijk verslag van een evenement.

Marleen had het wat politiek betreft allemaal al meegemaakt in Son en Breugel. Zo deed zij verslag van het feit dat de aanleg van de A50 het dorp verdeelde, net zoals jaren later dat een kerk weer zou doen. Marleen zorgde er met haar artikelen voor dat de lezers goed werden geïnformeerd over de feiten. Zij was zelf als inwoonster van Son en Breugel ook goed op de hoogte van wat er speelde in het dorp, zowel in het verleden als het heden.

Hoewel we dus vaak over hetzelfde schreven, was een artikel van haar vaak net wat beter. Dat was ook niet vreemd, want Marleen was inmiddels een ervaren correspondent die kon toveren met de Nederlandse taal, waar zij niet zo vaak mee worstelde als ik, maar er ook een passie voor had. Of het om een interview met de burgemeester ging of een verslag van een zittingsavond, zij informeerde de lezer, niet met sensatie, maar met feiten en soms wat humor in haar artikel. Marleen was fan van Feyenoord, maar misschien nog meer van Lapland; ze kon enthousiast over haar reizen naar Lapland vertellen.

Afgelopen juli werd er borstkanker bij Marleen geconstateerd. Slecht nieuws dat zij liever niet met iedereen deelde. Toen ik haar hierover een vraag stelde, kreeg ik als antwoord: “Ben helaas al een tijdje ziek. Vrij ernstig ook, hoewel behandelbaar. Voorlopig zul je mij dus niet zien. Ik ben echter in goede handen, mijn dochters vertroetelen mij en ik vertrouw erop dat alles uiteindelijk goedkomt.” Maar al snel bleek dat de kanker was uitgezaaid, en eind oktober bleek behandeling helaas niet meer mogelijk.

Joost Claasen noemt haar ‘een bijzonder mens’ als hij hoort van het overlijden van Marleen. Hij kende Marleen al sinds 2009 in zijn functie als mediavoorlichter bij de gemeente Son en Breugel. “Marleen was de ambachtelijke journalist, kende de interesse van de lezers in het dorp en ging voor hen op zoek naar het échte verhaal. Geen sensatie. Met humor. Omdat ‘een vliegende vogel altijd wat vangt’, sloeg ze geen evenement, persgesprek of raadsvergadering over om het naadje van de kous te weten te komen. Haar voorliefde voor Lapland heb ik steeds zo fascinerend gevonden, als ze dan weer met verhalen en prachtige foto’s terugkwam. Heel spijtig dat het voorbij is.”

Fotograaf Wil Feijen met wie zij samenwerkte in haar tijd bij Forum, en die haar ook daarna nog vaak zag tijdens zijn werk als fotograaf in Son en Breugel, glimlacht als hij aan haar terugdenkt: “Toen ik een keer opmerkte dat ze wat meer zou moeten bewegen en niet altijd met de auto overal naartoe moest gaan, kwam ze een tijdje daarna met de fiets naar een interview en parkeerde zij de fiets zo dat ik goed kon zien dat ze met de fiets was gekomen. Maar volgens mij heeft ze daarna direct weer de auto gepakt. Niemand kon Marleen veranderen, alleen zijzelf.”

Marleen, bedankt dat je er was als mens en collega

Adrie Neervoort