Column Judith: In het geheugen gegrift
Algemeen ColumnSon en Breugel - Ik ben de tel kwijt van het aantal cliënten dat aan mijn zorg werd toevertrouwd sinds ik in het verpleeghuis werk. Voor sommigen zorgde ik slechts een paar dagen, met anderen bouwde ik gedurende langere tijd een band op.
De herinnering aan hem staat in mijn geheugen gegrift. Van hem kun je gerust zeggen dat hij een zwaar leven heeft gehad. Hij heeft veel tegenslagen gekend. Ondanks zijn enorme hulpbehoevendheid bleef hij altijd charmant. Zijn torso was bedekt met ruige tatoeages, waaronder een liefdevol hart verborgen zat.
Ook zij was getekend door het leven. Ze kwamen elkaar pas op latere leeftijd tegen en waren elkaars ‘match made in heaven’. Lange tijd dacht ik dat zij ook in de zorg werkte. Moeiteloos nam ze de zorg voor hem van ons over als het druk was. Ook voor andere cliënten was plek in haar hart. Groot was mijn verbazing toen ik hoorde van haar typische ‘mannenberoep’; die had ik niet zien aankomen.
Hij was de eerste cliënt waarvan ik contactverzorgende werd. Ik was trots. Een beetje op mezelf en heel veel op hen beiden. De weg naar hun nieuwe situatie was zwaar geweest en had veel tegenslagen gekend. Het lukte beiden om hun plek te vinden en op hun manier gelukkig te zijn.
Ik schrik als ze me zaterdagavond het bericht van zijn overlijden stuurt. Uiteraard bezoek ik zijn uitvaart. Met tranen van ontroering luister ik naar haar emotionele ode aan hem… sterven is eigenlijk verhuizen van de buitenwereld naar het hart van al die mensen die van je houden.
