Kerstverhaal 5: Een bijzondere band met...

Son en Breugel - Patricia van der Linden-Douven (58) heeft een bijzondere band met haar overleden vader, maar ook met haar hond Luna Saphira, een Nova Scotia duck tolling retriever (Toller). Haar vader is in 1996 overleden, wat een grote klap was voor Patricia: hij was haar steun en toeverlaat.

Redacteur: Corry van Asseldonk
Fotograaf: Wil Feijen

“Ik ben een hoog sensitieve persoonlijkheid, heb een vorm van autisme en ben ook nog ontzettend onhandig. Ik had altijd het gevoel dat ik minder was dan andere mensen en voelde me niet prettig in grote gezelschappen”, begint Patricia te vertellen. Haar vader voelde het altijd haarfijn aan wanneer ze in een dip zat en hij haar weer moest opfleuren. “Ik heb er zeker drie jaar over gedaan om het verdriet van zijn overlijden te verwerken”, gaat ze verder.

Kracht geven
Patricia voelt dat hij altijd bij haar is. Ze praat veel met hem, vooral als ze het even niet ziet zitten en down is; ze heeft dan het gevoel alsof hij haar weer kracht geeft om door te gaan. “Zoals laatst”, haalt ze een voorbeeld aan, “ik reed met mijn kleine auto in de stad en het stormde die dag zo hard dat de auto op en neer bewoog. Op dat moment riep ik ‘help pap’ en de storm ging liggen, waarvoor ik hem dan weer bedank.” Dat haar vader trots op haar is, kreeg ze laatst nog te horen van iemand bij het Rode Kruis. “Uit het niets vertelde iemand dat tegen mij; ik kreeg er spontaan kippenvel van en heb de hele dag gelachen”, blikt ze terug.

Problemen
Patricia en haar man wilden graag kinderen. In 2004 heeft ze een kindje met acht weken verloren. Helaas was het hun niet gegund om kinderen te krijgen, waardoor Patricia zowel geestelijk als lichamelijk problemen kreeg. Ze miste haar vader in die tijd extra veel. “In 2004 ben ik in de WAO terechtgekomen. Ik had het gevoel dat ik niks meer kon betekenen voor de maatschappij”, aldus Patricia.

Luna Saphira
Op een gegeven moment liep Patricia in Den Bosch en zag daar een Toller-pub lopen. “Dat hondje liet me niet meer los, en ik wilde er ook graag een. We zijn meteen op internet gaan zoeken en in Hoofddorp was een nest puppies geboren”, vertelt ze lachend. Ze maakten een afspraak, gingen kijken en waren meteen verliefd. Patricia: “Het klikte ook met de eigenaar van de hondjes, en na negen weken zijn wij teruggegaan. Ik ging midden in de woonkamer zitten en twee hondjes kwamen naar mij toe, eentje daarvan viel op mijn benen in slaap; zij heeft mij dus uitgekozen.” Patricia en haar man namen de hond mee naar huis en gaven haar de naam Luna, wat ‘zij is het licht in ons leven’ betekent, en ze kreeg ook nog een tweede naam: Saphira, ‘zo mooi als een saffier’.

Stichting Opoe’s
Door Luna is Patricia weer naar buiten gegaan en kreeg ze weer contact met andere mensen. “Ik kon eindelijk weer iets betekenen en voor iemand zorgen, en dankzij haar blijf ik in beweging”, aldus de hondenliefhebster. Als Patricia bang is, is Luna ook bang. Ze weet precies hoe Patricia zich voelt. “Als ze ’s morgens wakker wordt, komt ze meteen naar mij toe om mij een kus te geven. Mijn man krijgt ook een kus als hij geluk heeft”, lacht Patricia, “ik voel heel veel liefde voor haar.” Samen maken ze lange wandelingen door het bos en tijdens deze wandelingen praat Patricia altijd met haar vader en met Luna. Ze is ervan overtuigd dat haar vader Luna naar hen heeft gestuurd. “Wat ik vervelend vind”, zegt Patricia bezorgd, “is dat hier in de wijk nu al vuurwerk wordt afgestoken. Dat geeft heel veel stress voor Luna en voor mij. Als onze dieren er niet meer mogen zijn, dan wil ik graag voor andermans dieren gaan zorgen. Ik wil me dan aansluiten bij Stichting Opoe’s.