Column Judith: Vast patroon
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Haar kruis draagt ze al jaren. Op jonge leeftijd overleed de vader van haar kinderen. Ook van de nieuwe liefde in haar leven moest ze afscheid nemen. Door parkinsonisme kan ze niet meer thuiswonen. Elke dag voelt ze haar achteruitgang. Lopen kan ze alleen korte stukjes onder begeleiding, de transfer naar haar rolstoel gaat middels staan-draaien en het volume van haar stem wordt steeds minder.
Ze vindt het vreselijk om het leven, en daarmee ook haar eigen regie, uit haar handen te voelen glippen. Met man en macht probeert ze vast te houden aan datgene waar ze nog wel zeggenschap over heeft. De sprei moet vouwloos op haar bed gedrappeerd worden, de fotolijstjes staan op exact de juiste manier op haar nachtkastje en haar bril wordt in de avond op een minutieus afgemeten plek neergelegd.
Ook haar ochtend- en avondritueel verlopen volgens een vast patroon. Nieuwe collega’s geven aan dat ze soms tureluurs worden en niet alle wensen kunnen onthouden. Als je niet exact voldoet aan haar wensen, maakt ze alarm totdat alles op haar manier geregeld is. Ik kan me voorstellen dat je onzeker wordt van haar gewoonten.
Als ze je na het zorgmoment echter uitgebreid en hartelijk bedankt, dan weet je dat je haar een groot plezier hebt gedaan: je hebt een bijdrage geleverd aan haar kwaliteit van leven. Elk moment dat ze in haar kamer is, ziet ze haar eigen zeggenschap. En daar wordt ze, ondanks alle beperkingen en tegenwerkingen van het leven, gelukkig van.
