Muziektempel
ColumnHet was een drukte van belang, in de Muziektempel. Hulpvaardige dames stonden klaar bij de ingang, om iedereen de juiste kant op te sturen. Door een massa mensen vocht ik me naar de garderobe, om de jassen die we eigenlijk niet nodig hadden op deze zomerse lente avond af te geven.
Langs brede trappen begaven we ons naar boven, eerst moesten onze toegangsbewijzen gescand worden. De zaal is nog niet open, we bestellen wat te drinken en gaan even zitten, naast andere belangstellenden die op het concert afgekomen zijn. Het is een zeer divers gezelschap, de meesten al wat ouder. Nette, 'burgerlijke' types naast 'rauwere' mensen. Vrouwen met de broek aan, of met een rok. Mannen met een colbertjasje aan, of in voerhemd met korte mouwen. Hoe verschillend ze ook zijn, ze hebben toch iets gemeenschappelijks.
Het is bijna tijd, we zoeken onze plaatsen op. Het is een heel gezoek, sommigen zwerven de hele zaal door om uiteindelijk te ontdekken dat hun plaatsen zijn waar ze begonnen te zoeken. Voor ons was de zoektocht snel voorbij, een steile trap op, een ware uitdaging als je minder goed ter been bent, de tweede rij meteen vooraan. Dat viel mee!
Ik kijk naar het podium, in de verte. Ik neem de zaal in me op, ik voel me een beetje verloren, een anoniem stipje, zo groot is het. Langzaam maar zeker stroomt de zaal vol, ik ben in elk geval niet de enige!
Dan begint het, een muzikale reis door tijd en ruimte. Van Palermo op Sicilië tot het jaar 1982, het jaar dat het antwoord al werd gevonden. Afwisselend werd nieuw en oud materiaal gespeeld, een feest van herkenning voor een oudere jongere zoals ik. Een paar liedjes worden alleen met de piano begeleid, in een intieme setting. Ondanks de volle zaal klinkt het liedje echt voor jou alleen.
Met verwondering kijk ik naar de muzikanten. Hoe ze door gitaar of bas op een bepaalde manier aan te raken de meest wonderlijke, prachtige geluiden kunnen produceren. Het lijkt wel magie!
Dan weer rustig, als het rustgevende geluid van een muzikaal kabbelende beek, dan weer opzwepend als een woest kolkende, onweerstaanbaar en snel stromende rivier, klinkt de muziek in de zaal.
Het was een weergaloze ervaring. Zeg me dat het niet zo is, zeg me dat het niet waar is. Zeg me dat je gewoon verder speelt, Frank Boeijen, ook als het niet waar is.
Blij en vervuld van muziek, ging iedereen huiswaarts in de zwoele nacht.
