Over een opstand van verontruste moeders, een handgranaat en de verandering van Son: meneer Henk Duker vertelt

Son en Breugel - Als jonge twintiger ontmoet Henk Duker de 19-jarige Margreet; ze zijn beiden woonachtig in Den Haag. Het was het begin van wat een lange liefde zou blijken. Op 6 september 1956 trouwden zij in Alkmaar en werden aansluitend uitgezonden naar Wenen voor een waardevolle ervaringsperiode.
De nu 95-jarige Henk kijkt liefdevol naar zijn Margreet, die onlangs 93 jaar is geworden. Dit jaar zijn zij 67 jaar getrouwd en wonen zij 56 jaar in Son. Terwijl Margreet gaat rusten, pakt Henk een ruitjesblok. Ter voorbereiding op het interview was Henk gaan schrijven om voor te kunnen lezen ‘uit eigen werk’.

Redactie: Patricia van Baak
Foto: Wil Feijen

Bosperceel
Na terugkomst uit Wenen ging Henk werken als hoofdadministrateur van één van de 12 hoofdindustriegroepen bij Philips. Ze hebben eerst 2 jaar in Eindhoven gewoond en daarna 9 jaar in Geldrop. De omgeving verkennend werden hij en zijn vrouw verliefd op een stuk grond in Son, prachtig gelegen in de bossen. Zij kochten dit bosperceel en genoten in stilte van hun bezit, tot de gemeente hen aanspoorde om te gaan bouwen. En dat deden zij: zij bouwden een huis op de Fonteinberg in Son, waar zij 55 jaar, voor een groot deel met hun 2 zonen, met veel plezier zouden wonen.

Bezetting van de brug
Wanneer je in die tijd - we schrijven midden jaren ‘60 van de vorige eeuw - vanuit het zuiden over de draaibrug Son binnenkwam, vond je rechts de smid en links de kapper, als waren zij de poortwachters van het dorp. Het doorgaande verkeer Nijmegen - Eindhoven stootte altijd op die brug. Door de komst van veel nieuwe inwoners werd de situatie steeds hopelozer, met voor kinderen in de ochtend levensgevaarlijke toestanden. Er kwam zelfs een opstand, een bezetting van de brug door verontruste moeders! Ja, Margreet was daar ook bij. De schoolgaande kinderen werden zowel in de Nieuwstraat als in de De Bontstraat, de sluiproute, gewoon terzijde gedrukt! En ondertussen bleef de komst van een weg om Son heen op zich wachten. 

Winkels verdwijnen
“Er is veel in Son veranderd”, mijmert Henk, “veel bekende winkels zijn verdwenen. Ik heb onder andere Hotel Jacobs,kruidenier Van Lieshout, Van Berkel radio en tv, bloemist Bachus, en de fotograaf zien verdwijnen. Als nieuwkomer was ik veel te vinden in de winkel van huishoudelijke artikelen en gereedschappen van Van de Laar-Van Eck.” Henk Duker pauzeert even en drinkt warme chocolademelk. Dan vervolgt hij: “Destijds hield Son op bij de ‘5 bergjes’ met de Röntgenlaan en Poemalaan als noordelijke begrenzing. Uit het weiland kwam een hele brede brandgang die over ons bosperceel liep. Onze Wim speelde in die grote zandbak, wat onze omgeving in feite nog was, en hij had op een dag een groot geheim. Margreet vertrouwde het geheim echter niet en wist haar kleuter een actieve handgranaat te ontfutselen, waarschijnlijk verloren door een Amerikaanse soldaat die in 1944 over de genoemde brandgang richting brug rende. Levensgevaarlijk”, mompelt hij. 

Schaalsprong
Vanuit hun huis konden zij in de verte de oude kerk van Eerschot in Sint-Oedenrode zien. Maar niet voor lang: de bouw van De Gentiaan begon. Uiteindelijk zijn de drie ‘nieuwe’ wijken, De Gentiaan, ‘t Zand en Sonniuswijk, omarmd door de A50. “En het volgende is van mezelf, maar wél interessant voor in de krant: Son en Best zullen ergens tussen de A50 en A2 van elkaar gaan vergroeien om te voldoen aan de zogenaamde schaalsprong in Eindhoven.”
En daarmee maakt meneer Duker tevens een sprong, naar het heden. Niet alleen DeMooiSonenBreugelkrant leest hij, ook enkele (financiële) dagbladen. En hij volgt het wereldnieuws via de laptop. Wat heeft Son en Breugel verloren in de tijd? Henk zegt het een moeilijke vraag te vinden, maar antwoordt dan: “De grote gemoedelijkheid. En de Nieuwstraat is niet veiliger geworden. Maar het Dommelhuis vind ik mooi geworden.”

Niet gemakkelijk
En nu zijn ze dan woonachtig in Villa De Kleine Heide. Ondanks dat Henk en Margreet hier fijn wonen, was de stap om te verhuizen niet gemakkelijk. Margreet heeft zorg nodig en in Villa De Kleine Heide kan ze een band opbouwen met de verzorging. “Het was niet gemakkelijk om afscheid te nemen van ons fijne huis op de Fonteinberg”, herhaalt Henk, en dan klapt hij zijn schrijfblok dicht.