Dennis Deter
Hierbij de tweede aflevering van ons feuilleton Dennis Deter. Vorige week heb je kennis kunnen maken met deze gelukszoeker op een datingsite, waarbij ook dames uit Son en Breugel de revue gaan passeren. Anderhalf jaar woonde hij in een caravan in de bostuin van zijn vriend Rolf. Waar gebeurd, maar iedereen blijft anoniem. Ook hijzelf.
Achtbaan
Opgegroeid met uitgaan naar een bar en contactadvertenties bleek de tijd tijdens mijn huwelijk niet stil te hebben gestaan. Het nieuwe toverwoord was: internetdaten. Door het plaatsen van mijn profiel op een datingsite werden de mogelijkheden om te communiceren met het andere geslacht verduizendvoudigd. Voordat ik het echt doorhad was ik op de achtbaan van het digitale daten beland. De profielen van leuke pittige vrouwen schoten voorbij op mijn beeldscherm.
Al zeg ik het zelf: mijn profiel was sterk. Uitdagend. Een digitale tijger. Een grote elektromagneet, waar ik regelmatig de stekker uittrok om het een beetje bij te kunnen houden. Ik kreeg reacties van (soms tè) intelligente of competitiegerichte vrouwen. Van vrouwen met kloten. Vrouwen met humor. Vrouwen die afknapten op veel taalfouten.
Analfabea, Suikerspin, Tattootruus en Zweefeef lieten het wel uit hun hoofd om te reageren. Al is daar natuurlijk altijd die ene uitzondering ... ik heb haar al snel geblokkeerd en leg in een volgende aflevering aan haar uit waaróm.
Hinderlaag
Ik hoefde niet te reageren op aantrekkelijke profielen en deed dat ook niet. Ik was niet op jacht; ik lag in een hinderlaag. Dat was niet alleen luiheid. Mijn egootje stond ook niet te popelen om een blauwtje te lopen. Door die houding heb ik waarschijnlijk wel een paar mooie 'kansen' laten lopen. Ze waren om te stelen, maar ik ben niet zo'n handige dief.
In een paar jaar tijd heb ik een berg inspiratie opgedaan, mensenkennis dus ook zelfkennis, en een bierfust vol pap met genoeg krenten om je rode oortjes te bezorgen. Maar ik had geen zin om – hoe zeg je dat verhullend? – 'expliciete escapades' te etaleren in het boek, wat ik eens over dit onderwerp schreef. Hoe spannend, grensverleggend, niet-te-beschrijven-zo- goddelijk of gênant ze soms ook waren. Uit respect voor mijn partners van dat moment. Maar zeker ook omdat ik daar zelf een grens trek. Het exhibitionisme dat tegenwoordig blijkbaar nodig is om tot de literaire elite te horen, past niet bij mij.
Dáárom word ik dus niet in een adem genoemd met, ach, je kent ze wel.
Dennis
De volgende aflevering citeer ik het profiel, waar de dames bij bosjes voor vielen. Ik hoor jullie al denken, is het onderhand geen tijd voor wat bescheidenheid en zelfreflectie?
Je wordt op je wenken bediend.