"Mijn hobby is mijn leven!"
Het Hobby, Ontmoeting- en Informatiecentrum, het HOi-Huis, aan de Taylorstraat 1a in Son is een bezoek meer dan waard! De doelstelling is om mensen die niet meer in het arbeidsproces zitten een zinvolle dagbesteding te geven.
Het HOi-huis heeft twee beheerders, John Hermes en Michel Smeding.
Door Desirée Brugmans
John vertelt: "Vierenhalf jaar geleden op een zomermiddag zag ik Michel voor de eerste keer. De voorzitter, Frits van Stralen, zei vol enthousiasme tegen mij: "Ik heb misschien een nieuw lid, hij is erg handig!
Na drie maanden ziek geweest te zijn, kwam hij voor halve dagen hobbyen. Gaandeweg konden we steeds beter met elkaar samenwerken. Hij is groots in creativiteit en heeft gouden handen. Hij nam verantwoordelijkheid in de werkplaats op een manier dat het bestuur besloot om Michel assistent van mij te maken. Michel houdt van orde en netheid; zo ook in de werkplaats en daarbuiten.
Hij heeft geleerd om genoegen te nemen met een 80%-regeling. Dat houdt in dat je het nooit voor elkaar krijgt om 100% tevredenheid te krijgen. "
Michel vertelt hoe hij bij het Hoi-huis terecht is gekomen. "Ik zit al 19 jaar in de WAO. Voorheen was ik onderhoudsschilder totdat ik in 1990 mijn eerste hernia kreeg. Ik kwam in de WAO terecht, maar wilde eruit. Ik ben toen in de standbouw terecht gekomen. Het werk was minder belastend omdat ik gebruik kon maken van palletwagens en heftrucks. Ik maakte wel lange dagen maar vond het erg leuk en leerzaam werk.
In 1995 en 1996 kreeg ik mijn 2e en 3e hernia. Door de hevigheid van de 3e hernia is mijn zenuw beschadigd. Ik kwam definitief in de WAO terecht. Door de hernia heb ik uitval in mijn been en een klapvoet. Ik kan niet meer lange afstanden lopen en heb daarom ook al 19 jaar een rolstoel. Ik kan goed met mijn beperking omgaan. Als ik iets niet kan, dan accepteer ik dat ook. Ik zie ook alleen maar de voordelen van mijn rolstoel."
Autisme is een gave
"Sinds ik in het HOi-huis ben heb ik veel over mijzelf ontdekt. Ik heb de diagnose autisme gekregen en toen vielen er veel puzzelstukjes op elkaar waarom ik ben zoals ik ben en waarom ik diverse keren ben vast gelopen in mijn omgang met mensen en in relaties.
Ik kan veel meer dan ik besefte en door verantwoordelijkheid te gaan nemen ontdekte ik dat ik zoveel meer kan!
Dankzij John heb ik geleerd dat ik eerst aan mijzelf moet denken. Ik kon geen Nee zeggen, totdat ik vol liep. Ik moet begrensd worden als ik het zelf niet kan.
Ik heb ook geleerd minder bot te zijn en leer nu na te denken. Ik word ondersteund hoe het anders moet. Ik zie mijn autisme als iets positiefs. Ik moet leren omgaan met wat ik niet kan, maar ik kan ook zoveel wel!"
Zijn ogen beginnen te glinsteren. "Er moet nog zoveel gebeuren binnen het HOI-huis, maar voor mij zijn dat mooie uitdagingen. Ik heb zelfs, samen met mijn zoon, de website van het HOi-Huis- ontworpen en gebouwd. Dan zie je wat je nog meer kan!"
"Ik heb hier nu structuur en ritme. Ik beheer de werkplaats en zorgt dat het netjes blijft en dat er veilig aan de machines gewerkt wordt. Veiligheid is hier wel belangrijk!
Door het HOi-huis is er een ander leven ontstaan. Ik ben hier voor mijn hobby, maar ook om mensen te helpen met hun hobby. Het is mijn tweede thuis geworden.
Het HOi-Huis heeft mij in moeilijke tijden veel steun gegeven en doet dat nu nog altijd.
Ik heb hier ook mijn stiefouders leren kennen en ik krijg hier alle liefde die ik mij maar kan wensen. Stapje voor stapje hebben zij er voor gezorgd dat ik deel uitmaak van hun familie. Ik word hier op handen gedragen! "
Hij zegt krachtig: "Ze zeggen hier: kom je aan Michel, dan kom je ook aan ons!"
"Het HOi-huis staat ervoor dat je zelf een hobby gaat uitoefenen. Wat ik in mijn kop heb, dat maak ik! In Son is er al veel door mij gemaakt: de Lucky Duck, een 3-D zwaluw van RVS, de kerststal en poppen op Zonhove. Ik heb onlangs nog een antieke poppenhuis nieuw leven gegeven.
Dat poppenhuis is ook de reden om voor het eerst in mijn leven te kunnen erkennen dat ik trots mag zijn op mezelf. Ik vind het moeilijk om complimenten aan te nemen en ben dat gaandeweg gaan leren in het HOi-Huis en tijdens mijn therapie. Normaal liep ik weg.
Ik geef liever dan dat ik ontvang. Mijn leven is helpen, behalve mijzelf helpen.
Ik heb voor het eerst in mijn leven opgeschreven dat ik trots ben op mijzelf. Normaal wuif ik dat weg en nu heb ik echt wat gepresteerd!"
Zo heeft hij in december 2010, vlak voor Kerstmis, anoniem een nier afgestaan aan een onbekende die daardoor weer uitzicht had op een volwaardig leven. "Zoiets doe ik gewoon!"
Zijn nieuwste project wordt trots in het donker vertoond. Met verlichting vanuit zijn mobiel wordt er een piek getoond met daarop vier ruitvormen in de kleuren blauw en geel. Het is een prachtig object gemaakt van perspex. "De piek heb ik speciaal gemaakt voor de kerstboom op het Raadhuisplein. Er wordt ledverlichting ingezet zodat hij volop zichtbaar is. Een ster hoort wit te zijn en volop te stralen!
Ik kan helaas niet op 9 december bij de onthulling zijn, omdat ik dan op vakantie ben. Dat vind ik wel jammer!"
Wensboom
Michel wil in een van de wensbomen in het dorp een wens ophangen.
"Maar wat schrijf ik daar op? Het HOi-huis heeft zoveel voor mij betekend en wat kan ik terug doen? Ik wil mensen laten zien wat ik kan en mijn dankbaarheid tonen voor wat ze voor mij doen."
Hij geeft aan dat hij het moeilijk vindt om zichzelf te verwoorden. "Ik maak van alles maar één exemplaar, omdat ik mijn gevoel leg in wat ik maak. Mijn gevoel zegt al heel veel en daar zit een verhaal achter."
En ineens is daar toch een prangende wens: "We hebben regelmatig te maken met ongewenst bezoek. Beveiligingscamera's zouden dan wel heel welkom zijn!"
