Dennis Deter
Vroeger de kermis, daarna de kroeg en inmiddels de datingsite. Dé plek om op zoek te gaan naar je levenspartner. Niks om mee te koop te lopen als je daarop bezig bent, was de opvatting toen dat fenomeen ruim tien jaar geleden de kop opstak. De schaamte voorbij, is het niet meer weg te denken en ook jongeren maken er massaal gebruik van. Een ervaringsdeskundige was bereid om zijn vele ervaringen met ons te delen. En daarmee met heel Son en Breugel. Waar gebeurd, verzekert hij ons. Dichtbij, ook met dames uit het dorp. Herkennen mag. Maar vrees niet, iedereen blijft anoniem. Ook hijzelf.
Zijn pseudoniem: Dennis Deter.
De vorige aflevering vermaakte Dennis zich met iemand die zich aangesproken leek te voelen door het woord "Opzijwijf" uit Dennis' profiel
Deze aflevering: Als iets te mooi lijkt om waar te zijn, dan is het dat meestal ook.
Margo: fata morgana
Hoe kon een vrouw als Margo reageren op mijn profiel? Te oordelen naar haar profiel en foto was het een wereldwijf. Leek me tenminste geen al te gewaagde eerste indruk bij een hoogleraar met haar looks. Een brunette met koolzwarte pupillen, en wimpers die bij één knipoog elke stiekeme toupetdrager door de mand zouden laten vallen. Het was zo'n vrouw waarvan je je afvraagt, wat ze zoekt op een datingsite.
Ons eerste mailcontact viel nét voor mijn vakantie. Tot vermaak - en later ergernis - van mijn vakantiematen gingen er regelmatig appjes met X- jes over en weer. Bij elk bliepje greep ik als in een western naar mijn holster, al wist ik dat het alleen een X- je was. "Reflex" was steevast mijn excuus.
Zaterdag thuis, zondag al een date geregeld in Arnhem. Niet naast de deur, maar wie zeurt daarover bij een vrouw met mondiale aantrekkingskracht? Ze wist een nieuw restaurant. Daar zou de vonk moeten overslaan.
Binnen was het vrij donker. Nadat mijn ogen daaraan gewend waren ontwaarde ik, met tegenlicht uit de ramen van het etablissement, de contouren van het gezicht op de foto, met daaronder wel rondingen alsof de botox in alle lichaamsdelen was doorgedrongen.
Aarzelend liep ik in haar richting. Aan haar reactie zag ik, dat ik goed had gegokt. Ze reageerde met een soort glimlach en ik kon er niet omheen: ze wás het.
Ik miste iets. Veel, eigenlijk. Nee, alles. Op de foto spatte ze van het scherm. In het echt had ze op mij de uitstraling van een failliete snackbar. Hoe hard kan een virtuele opblaaspop knallen?
Margo vertelde over de ellende in haar bestaan. Toegegeven, dat was veel, haar ex én zoon Asperger, mishandelingen, na de scheiding stalken, noem maar op. Dat ik met lange tanden at, lag niet alleen aan het fantasieloze eten. Bij zo'n eerste ontmoeting ben je meteen eerlijk, maar je schudt toch niet meteen de inhoud van je rugzak op tafel?
Na afloop weken we uit naar het buitenterras. Nu zag ik haar bij daglicht. Een huid als een plofkip (sorry dames, zo etaleer ik mijn teleurstelling) en craquelé oogwit - spiegel van de ziel? - met vlekjes.
Vlakbij zat een jongedame onbeschaamd naar ons te glimlachen, met de blik van iemand die in het snotje had welk klein drama zich hier afspeelde. Die afleiding was het enige moment dat Margo en ik samen even lol hadden. Ik lachte terug naar de voyeuse als de spreekwoordelijke boer.
Ik vroeg Margo hoe de date was bevallen. Ze lachte verlegen maar ontweek mijn blik en het antwoord, en stelde dezelfde vraag aan mij. Tijd voor een understatement.
"Ik vind je aardig, maar de ontmoeting was niet wat ik mij er van had voorgesteld" "O" zei ze droogjes, routineus? "Maar wil je nog wel mailcontact houden?" Nu even doorbijten, dacht ik. "Nee, sorry, ik laat het hierbij."
De mores is een open deur. Al klikt het nog zo met de foto, het profiel en de mail, je kunt de plank nog flink misslaan. Ik vroeg me alleen af hoe een kwetsbare vrouw met zo'n absoluut gemis aan zelfvertrouwen als Margo, vóór de collegebanken kon overleven.
Dennis
De volgende aflevering gaat over hokjesdenken en risicoprofielen. Als je wat langer internet-date, ontkom je er niet aan. De foto, het verhaal erbij, soms zelfs de nickname vertellen je al een beetje of ze bij jou past. Denkt Dennis.