Home Zweet Home
Vanaf vandaag weet ik het zeker.
Nadat ik al een paar keer in de steek ben gelaten door mijn, inmiddels niet meer zo'n trouwe, Opel ga ik hem nu inruilen.
Want niks lulligers dan een auto die het begeeft als je in the middle of nowhere staat met drie kinderen achterin en een nerveuze man voorin.
Ik blijf dan altijd wel de rust zelve.
Want er is heus wel weer een oplossing.
Mijn auto heeft namelijk de laatste tijd vaak van deze streken.
Toen ik hem naar mijn favoriete autovakman bracht om eens na te laten kijken kwamen er geen mankementen uit.
Ach, eenmalig dingetje dacht ik. Je kunt niet altijd je dag hebben. Ook niet als je een auto bent.
Maar goed. Het bleef niet bij die ene keer.
Inmiddels staat de teller op 15 ongeveer.
Ik rijd, m'n gaspedaal begint te schokken. Alle lichtjes op het dashboard, of in ieder geval dat ding waar ook de kilometerteller staat, beginnen te knipperen. Een discotheek inclusief stroboscoop is er niks bij. En dan valt ie uit. Ik kan dan nog net uitdrijven naar een vluchtstrook.
Als ik al de mazzel heb dat die zich daar dan net bevindt.
Dan even af laten koelen, aai over de motorkap en we kunnen we weer door!
Dus ik vind dat ik nog vrij loyaal ben geweest naar het monster op vier wielen.
Ik ben er klaar mee. Ik ga hem inruilen.
Voor wat? Ik heb werkelijk waar nog geen flauw idee.
Ik heb namelijk helemaal niets met auto's. Als ie rijdt, veilig is en er minimaal vier deuren inzitten ben ik al tevreden.
Lieve Opel, dat je moge rusten in alle vrede. In het begin ging het goed, maar je hebt het zelf verpest. Ik ga je vervangen.