Home Zweet Home
Ik wil het even hebben over het fenomeen 'schoolziek zijn'.
Je kind is lichamelijk gezien prima in orde maar heeft een off-day.
Gemiddeld gezien is dat bij ons eens in het jaar. Het is illegaal, dat weet ik.
Mijn ouders herkende dat feilloos bij mij. Soms mag dat dus. Dan bracht mijn vader mij, inclusief pyjama en hoofdkussen op schoot, naar mijn opa en oma in Tilburg.
Die werden van te voren ingeseind en bij aankomst was hun tweezits omgetoverd tot een waar ziekenhuisbed.
Daarnaast stond een tafeltje met thee en koekjes. Die koekjes waren voor 'als ik me wat beter begon te voelen'.
Mijn opa zette achter op tafel knutselspullen klaar zodat ik trots mijn zelfgemaakte kijkdoos kon laten zien aan papa en mama als zij me weer op kwamen halen na hun werkdag.
Het hielp. Áltijd.
Nu gaan we weer even naar het heden.
Mijn achtjarige zoon. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik het lastiger vind dan mijn ouders om 'schoolziek zijn' te herkennen.
Die puppyoogjes die hij opzet als hij eigenlijk écht geen zin in school heeft.
Dan krijg ik weke knieën, maar vaak stuur ik hem alsnog naar school.
Vanochtend was zo'n ochtend. Opstaan, aankleden, ontbijten, tanden poetsen, jas aan. Tot dusver geen problemen. Tas om en toen ging het al wat stroefjes.
'Ik ben nog zo moe..'
Kus geven en uitzwaaien.
Die blik in z'n ogen met een traan op z'n wang doen me bijna zeggen: 'kom maar jongen, dan duiken we nog even terug in bed.'
Maar ik bleef sterk..
Nog geen halve minuut later gebons op de deur. 'Ik ben echt nog heel erg moehoehoehoe..!'
Nadat ik haarfijn uit had gelegd dat als hij niet naar school ging papa en ik een boete zouden krijgen omdat hij toch echt wel leerplichtig is op zijn achtste droop hij af. Richting school.
Om het hoekje zwaaide ik nog even terwijl hij z'n tranen droogde.
Oh, wat een gemene moeder ben ik...
Althans, zo voel ik me nu.
Maar ik weet heus wel dat hij inmiddels met zijn beste vrienden in de klas het weekend door zit te nemen.
Komt goed mama, verman jezelf en neem een sterke bak koffie.