Emma
Beste lezer. Een kleine waarschuwing bij aanvang van deze blog is wel op zijn plaats. Deze week is het namelijk geen vrolijk verhaaltje over wat ik allemaal heb gedaan om dichterbij het WK voetbal van 2019 te komen. Ik ben namelijk niet alleen boos maar voornamelijk teleurgesteld, als een moeder wiens puber net met een 4 voor scheikunde thuis is gekomen. En zo voelt het ook wel een beetje. Het vrouwenvoetbal is in bepaalde opzichten nog een kind. Een kind in de groei, dat je veel liefde en aandacht moet geven om te zorgen dat het zich op de allerbeste manier kan ontwikkelen. Maar sinds vorige week is het vrouwenvoetbal wat mij betreft zijn onschuld kwijt.
Op naar Den Haag
Ik schrijf zaterdag 28 mei. Samen met mijn vader ben ik afgereisd naar Den Haag om de bekerfinale bij de vrouwen te bekijken, een spannende clash tussen ADO Den Haag en Ajax. Bij de mannen al decennia een beladen wedstrijd, waar incident naincident zich de afgelopen jaren heeft afgespeeld. Maar goed, het mooie aan het vrouwenvoetbal is natuurlijk dat je er als ouder zorgeloos heen kunt gaan met je (kleine) kinderen. Geen gevaar voor spreekkoren, vuurwerkbommen of vechtpartijen. Oké, het vrouwenvoetbal is misschien vooralsnog wat minder snel, technisch van een wat lager niveau en de stadions zitten misschien nog niet zo bomvol als bij de mannen, maar in ieder geval weet je dat je met een gerust hart naar een wedstrijd kan gaan, zonder het risico te lopen je kind voor het leven te traumatiseren. Tot vorige week.
Terwijl ik met onze kaartjes in mijn hand wijs probeerde te worden uit de plattegrond van het Kyocera Stadion van ADO, en erachter kwam dat we de ingang helemaal aan de andere kant moesten hebben, belandden mijn vader en ik plots midden in een stroom Ajax-supporters, die van de busparkeerplaats naar het speciaal gereserveerde Ajax-vak liepen. Vaders met dochters, tieners, oudere mensen, allemaal liepen ze in rood-witte shirtjes, en ze hadden trommels, vlaggen en toeters bij zich. Ik begon te glimlachen. Sfeeracties bij het vrouwenvoetbal, wie had dat tien jaar geleden durven dromen?
Plotseling hoor ik achter ons een groepje jongens aankomen. Ik draai me om en zie een man of zes van een jaar of twintig, en weet meteen dat het foute boel is. Vooroordelen zijn niet altijd netjes, maar soms zijn ze nou eenmaal waar. De kale koppen, blikken bier en geel-groene outfits van de kereltjes laten weinig aan de verbeelding over. Laten we het erop houden dat het een ongelukkig toeval was dat ze precies op dat moment langs dat gedeelte van het stadion liepen, en de horde rood-witte supporters niet expres op zijn gaan zoeken, maar dat maakt wat er daarna gebeurde niet minder erg.
Ten overstaan van de tientallen kinderen, sommige niet veel ouder dan vijf of zes, op weg naar een leuk avondje voetbal met papa of mama, zetten de jongens luidruchtig antisemitische spreekkoren in. De woorden die ze zongen hier herhalen zou ze de aandacht geven waar ze zo wanhopig naar op zoek waren, dus dat zal ik niet doen, maar neemt u van mij aan dat het niet het soort taal is waar je je achtjarige dochtertje aan bloot wil stellen.
Stadionspeaker maant tot rust
Eenmaal in het stadion aangekomen bleek de groep jongens uit ongeveer een twintigtal kaalgeschoren koppies te bestaan. Onder invloed van God weet wat voor verdovende middelen hadden zij besloten om hun vrije zaterdagavond te besteden met het zingen van kwetsende woorden bij de bekerfinale van de vrouwen. De stadionspeaker moest zelfs oproepen tot stilte, met de dreiging dat de wedstrijd anders stilgelegd zou worden.
Ik ben niet alleen boos en teleurgesteld omdat voor mij de illusie van het vrouwenvoetbal als veilige haven, waar je zonder zorgen met je kinderen naartoe kan, is gebroken. Ik ben boos en teleurgesteld omdat een groepje kansloze jongeren een hele mooie voetbalavond deels om zeep heeft geholpen. Ik ben boos en teleurgesteld omdat zowel de club ADO Den Haag als de KNVB dit laat gebeuren, omdat de mensen die verantwoordelijk zijn voor het stoppen van dit soort gedrag te bang voor hun eigen positie en dikke salaris om er daadwerkelijk iets tegen te doen. Laten we met z'n allen hopen dat het bij dit ene incident zal blijven.
Bedankt voor het lezen!
Emma Coolen