Toon Meulendijks wandelde 12 uur aan één stuk tijdens de SamenLoop voor Hoop
Onder alle wandelaars die dit jaar meeliepen tijdens de Samenloop voor Hoop sprong er toch wel één uit.
Toon Meulendijks. 12 uur aan één stuk liep hij, als teamcaptain van de Oud Prinsen van Son en Breugel mee.
'In mijn naaste omgeving maak ik kanker, erg genoeg, te vaak mee. Ik wilde dit doen, voor hun, maar ook voor alle anderen die lijden aan deze vreselijke ziekte. Ik heb 12 uur keihard gebikkeld, maar dat is níks vergeleken bij al die mensen die vechten tegen kanker.'
Door: Kristel Pols - Engel
Zijn plan om 12 uur achtereen volgend te gaan lopen had hij niet met veel mensen gedeeld. 'Stel je voor dat ik om welke reden dan ook het niet vol kon houden. Maar ik ken mezelf, als ik iets wil gebeurd het. Hoe dan ook.'
Om 00.00 is hij begonnen met lopen. Op zijn teenslippers nota bene. 'Mijn slippers waren om 3.00 uur helemaal op. Ik verruilde ze voor mijn Nikes, maar rond 5.00 uur stonden m'n voeten onder de blaren. 'Ik had ook niet geoefend van te voren.'
Stoppen was voor Toon geen optie. 'Ik wilde door. S'nachts heb ik het heel zwaar gehad. Ik liep alleen en kón niet meer. Ik dacht aan de mensen in mijn nabije omgeving waar ik voor liep en de tranen stroomde over m'n wangen. Die mensen lijden wel langer dan 12 uur, dus ik vermande mezelf en ging stug door.'
S'ochtends kwamen zijn ouders, zijn vrouw Cynthia met hun twee zoontjes Sven en Levi, zijn zussen, zwagers en al zijn nichtjes en neefjes.
Zij steunden me enorm, maar maakte zich tegelijk een beetje zorgen. 'Moet je wel doorgaan?' 'Lukt het nog?' Ja! Papa gaat door. Tot het bittere eind.'
Het eind kwam in zicht en na 12 uur lang op de been te zijn geweest stortte Toon zichzelf in een stoel en zei tegen zijn team: 'Doe mij nou maar een pilske, ik heb het gehaald!
Nadat ze bij de EHBO zijn blaren hadden doorgeprikt werd hij in een rolstoel weggereden. 'Ik was op, lichamelijk en emotioneel gezien. Ik wilde slapen.'
12 uur aan één stuk gelopen, 67 kilometer afgelegd. En waarom?
'Het is geen wedstrijd, ik wilde alleen de bewustwording bij mensen creëeren. En dat is gelukt. Ik heb mijn doel gehaald.'
Wát een kerel die Toon Meulendijks.
Precies waar we op hoopte
Pas een paar weken voor het de Samenloop voor hoop ben ik aangeschoven bij het team 'hoopje dames'. We waren met een groep van 25 dames. In eerste instantie had ik echt geen idee wat ik van het evenement moest verwachten.
Door: Anne Minnema
Toen ik hoorde dat het maar een afstand van 300 meter was, keek ik raar op. Ik kon me er weinig bij voorstellen maar ik liet het gewoon op me afkomen. Meedoen aan de Samenloop voor Hoop was voor mij voor een goed doel. De ziekte met het K woord die ik niet graag uitspreek, maakt veel bij me los. Het zit bij mij in de familie; mijn opa en oma zijn eraan overleden, mijn tante heeft de ziekte gehad maar is er gelukkig van genezen. Daarnaast is de vader van m'n vriend eraan overleden, wat veel indruk heeft gemaakt. Nu ik de mogelijkheid had om een steentje bij te dragen, was meelopen een mooi gebaar.
Het weer pakte perfect uit. De sfeer zat er al vanaf het begin goed in. Ik moest meteen na de opening het eerste uur lopen samen met nog iemand van onze groep. Het rondje was klein maar dat maakte het juist wel gezellig. Beetje buurten samen en het uurtje was zo voorbij. 'S avonds om 23:00 uur was de kaarsenceremonie, waarbij alle kaarsenzakken langs het parcours een extra sfeertje gaven voor de lopers 's nachts. De ceremonie was ontroerend, door de foto's van overleden dierbaren die op het grote scherm voorbij kwamen.
De volgende ochtend moest ik meteen om 9:00 weer lopen. Dat was wel lekker aangezien het weer een warme dag werd. Na het uurtje lopen, werd me de misselijkheid teveel. Hierdoor heb ik jammer genoeg de rest van de dag niet mee kunnen maken. Het was een mooi weekend.
SamenLoop voor Hoop.
Vasthoudend aan het gaas
kijkend naar de stoet van mensen
vrij om te gaan
ben ik gevangen
Ik wil mee. Lopen. Met de muziek.
In de zon. Lachend. Dansend.
Klappend. Zingend.
Maar voor even
ben ik gevangen
in mijn eigen lijf
Heel even
want stap na stap na stap
en ja
schouder aan schouder aan schouder
wordt het hek neergehaald.
Zoveel warmte, energie, liefde en hoop
Wij lopen met jullie mee
Stap na stap na stap
en ja
schouder aan schouder aan schouder
Lieve mensen van Son en Breugel,
Dank jullie wel. Het was geweldig.
Een eregast.
S-a-m-e-n
Samen zijn is iets dat voor ieder een eigen betekenis heeft. Iets dat voor de een naast iemand staan is, maar voor de ander mét iemand staan is. Iets dat voor de een met een persoon is, voor de ander met een gedachte. Iets dat de een altijd wil, terwijl de ander het af en toe nodig heeft.
Door: Esmée Kneppers
Maar op welke manier dan ook: samen zijn is iets dat we allemaal wel nodig hebben. Samen kunnen genieten van dingen, samen kunnen balen van dingen, samen schouder aan schouder staan, samen vechten, samen leven. Toch ben je samen vaak net wat sterker dan alleen.
Hoe ik het afgelopen weekend heb ervaren kan ik moeilijk in woorden uitdrukken. Het is het gevoel dat me al dagen bij blijft. Het gevoel van samen denken aan, herinneren van, en lopen voor. Het gevoel dat ik maar niet los kan laten. Ik denk alsmaar aan de kaarsenceremonie en de aangrijpende en samenhorige sfeer die daar hing. Het gevoel van begrip voor iedereen en het gevoel van heel veel kracht.
Ik heb het weekend ervaren als een voor in de boeken, een die ik niet had willen missen. Een weekend vol met respect, liefde, kracht en samen zijn van ons fijne dorp. En wat als we dat gevoel nou eens samen zouden vasthouden.. gewoon voor altijd?
