Home Zweet Home
Het temperament van een achtjarige.
Onderschat dat niet hoor mensen.
Zodra mijn zoon in de ochtend zijn luiken opent vraagt hij standaard: 'Wat kan ik doen?'
Als ik dan, nadat ik op mijn telefoon zie dat het net 6 uur is geweest, antwoord: 'Wat dacht je van nog een uurtje tukken?' krijg ik steevast 'NEEHEE!' te horen.
Dat in combinatie met zijn dreunende voetstappen op ons krakende laminaat zorgt er voor dat ik slachtofferhulp in zou willen schakelen.
Voor mijn buren welteverstaan.
Die arme mensen. Aan allebei de kanten zijn de kinderen uitwonend.
De jongste buren genieten sinds kort óók van hun pensioen net zoals de buren aan de andere kant dat al even doen.
Krijgen ze dit.
Gillende, krijsende peuters en pré-puberende jongens. Maar ook vrolijk zingend en fijn samenspelend. Het is niet alleen maar herrie boven de toegestane aantal decibellen wat er uit de kieren van ons huis galmt.
Ik betrap mezelf er soms op dat ik me wel eens verontschuldig namens de kinderen.
Maar ze zijn zo lief, mijn buren hè.
Als van de drie huizen er één tijdelijk onbewoond is vanwege vakantie weten de eigenaren van de andere twee huizen dat.
Er wordt een oogje in het zeil gehouden en ik wed, dat mocht het nodig zijn, mijn voortuin ook nog gesproeid wordt.
Beter een goede buur dan een verre vriend. Amen.