Dennis Deter

Vroeger de kermis, daarna de kroeg en inmiddels de datingsite. Dé plek om op zoek te gaan naar je levenspartner. Niks om mee te koop te lopen als je daarop bezig bent, was de opvatting toen dat fenomeen ruim tien jaar geleden de kop opstak. De schaamte voorbij, is het niet meer weg te denken en ook jongeren maken er massaal gebruik van. Een ervaringsdeskundige was bereid om zijn vele ervaringen met ons te delen. En daarmee met heel Son en Breugel. Waar gebeurd, verzekert hij ons. Dichtbij, ook met dames uit het dorp. Herkennen mag. Maar vrees niet, iedereen blijft anoniem. Ook hijzelf.
Zijn pseudoniem: Dennis Deter.

Deze aflevering ontmoet Dennis een type waar hij nog geen ervaring mee had.

Leontien: dramaqueen
Leontien had er geen probleem mee dat ze even moest wachten vanwege een ander serieus contact – het is me niet meer bijgebleven welk.
Toen dat op niets uitliep, spraken we af in haar woonplaats, in een café-restaurant.

Shit. Ze had beduidend meer rondingen dan op het fotootje. Hoe laat je zoiets tactisch merken? Haar gewicht en figuur bleken een gevoelig onderwerp. Toch vond ik dat ze mij wel een verklaring schuldig was. "Het fotootje was van toen het heel slecht met me ging" voerde ze met een mals Amsterdams accent aan als excuus. Waarom ze dan geen recenter fotootje had geplaatst liet zich raden. Ze droeg een markante bril, waarmee ze iets weg had van Dame Edna, in een meer appetijtelijke uitvoering, maar wel net zo tuttig gekleed.
Maar allez, het klikte verder best en we spraken opnieuw af. En weer. En weer. Veel schot zat er niet in, want steeds was er wel iets. Ze was net weer aan het opkrabbelen van een hardnekkige koorts, toen haar stiefvader plotseling overleed. Dat hakte er flink in en ik kon me daar alles bij voorstellen.

Na de rouwverwerking had ze haar handen vol aan haar moeder, die veel aandacht nodig had. Die woonde in Amsterdam dus elk bezoekje kostte haar een dag.
Het weekend daarna was ze helemaal in de stress vanwege haar door en door verwende maar ondankbare dochter, die bij haar inwoonde in een eenpersoonsappartementje omdat ze door haar ex-vriendje op straat was gezet.
Het volgende drama was haar zoon, die in Amsterdam woonde en werkte en waarschijnlijk het contract bij zijn baas niet verlengd kreeg.

Het was Leontien zelf die het woord drama-queen in de mond nam. Ze had het alleen niet over zichzelf, maar over haar moeder. Ze kwamen uit de Jordaan, waar drama met de paplepel wordt ingegoten. Volgens mij was de appel niet ver van de boom gevallen. Als ze mij belde, hoorde ik al bij de eerste letter of er een onheilstijding aan zat te komen. Die letter begon dan met een soort kreun.
Praten, praten, praten, de oren van mijn hoofd. Bijna alles dat tussen ons gezegd is, kwam van haar kant. Luisteren? Welnee. Zelfs dat beetje dat ze zou moeten te onthouden, omdat ik niet vaak aan het woord kwam, bleef niet hangen. En als ik eens een keer aan het woord was, viel ze me om de meest onbenullige dingen in de rede. Dat begon mij flink te irriteren.

Op een gegeven moment zaten we op haar terras in het zonnetje. "Toen ik nog bij mijn ouders woonde, hébben mijn broers en ik mijn vader toch eens te grazen genomen" leidde ik quasi-enthousiast maar eigenlijk wanhopig in. Ze negeerde het volkomen en liep naar binnen om haar kat, die met meer succes om aandacht vroeg dan ik, bestraffend toe te spreken.
Diezelfde dag was ze weer helemaal in zak en as, dit keer omdat de kat van haar zoon ongeneeslijk ziek was.

Toen ik naar huis reed wist ik het: hier moest ik mee kappen, voordat ik zou exploderen.
De woensdagavond daarna belde ik Leontien dat ik hier niet mee doorging. Haar eerste reactie "Da's mooi! En dan kan ik zeker fluiten naar het geld voor Duitsland." Want daar had ze, met mijn instemming, alvast een midweek geboekt toen we nog dachten dat het nog iets fysieks kon worden. Ze toonde zich een slecht verliezer en het exit- interview bij haar thuis had de temperatuur van vloeibaar koolzuur.
Door haar gedrag was de verleiding groot om me er met een "ja doeii" van af te maken. Maar dat vond ik niet fair. Ik betaalde haar het bedrag van de midweek terug, ook haar deel, stuurde haar een Biedermeiertje met een fles rosé en een briefje erbij met het woord "sorry."
Ze smolt als sneeuw voor de zon en ze noemde me voortaan "vriendje."

Ik was benieuwd of ze dat ze dat nog steeds zou doen na het lezen van dit hoofdstuk.
Maar zover is het nooit gekomen. Bij mijn weten althans, want ons contact is verwaterd. Ik had niet het lef om haar te vertellen dat ik een feuilleton had geschreven met haar als figurant. Ze zou het vast gekocht hebben, want nieuwsgierigheid was haar extremiteit.
Maar die had ze méér. En dáár was ik beducht voor.

Dennis

De volgende aflevering heeft als titel "Het zweepje". Meer verklapt Dennis nog niet.