Vakantie met hindernissen..
Heerlijk, een vakantie Dominicaanse Republiek: prachtig hotel met alles erop en eraan, azuurblauwe zee en hagelwit strand. Wat kan een mens zich gelukkig voelen! Om alle heerlijkheden die elke dag weer langskomen te compenseren, toch maar af toe naar de fitness. De loopband dan maar. Even een onoplettend momentje en bam: daar lig je dan languit op de grond. Gekneusde rib. Maar niet getreurd, dat gaat wel over. Volgende dag, dan gaan we voor een partijtje tennis. Beetje warm, maar vooruit. Na een paar ferme klappen, want toch even laten zien dat ik het nog niet verleerd ben, lijken er messen in mijn rechterarm te zijn gestoken. Manlief snelt toe en is bezorgd, dus we gaan naar de arts van het hotel. Die vindt het toch echt wel nodig dat we met een taxi naar het ziekenhuis gaan. Wel apart dat we de andere mensen uit de wachtkamer later ook met een taxi bij het ziekenhuis zien arriveren. Maar dat kan toeval zijn.
Afijn, na moeilijke blikken en nog eens een andere dokter erbij, krijg ik te horen dat ze de arm willen fixeren. Ik zeg: er wordt hier niks gefixeerd. Dus onder protest van de arts mag ik met een mitella en pijnstillers het ziekenhuis verlaten. Echter niet nadat ik de rekening van 400 dollar heb betaald! Gelukkig een creditcard op zak, en met de rekening voor de verzekering terug naar het hotel. Achteraf hebben we er natuurlijk om moeten lachen, ook al bleef de arm zwaar pijnlijk. Dus bij thuiskomst meteen naar de huisarts, en die kon niet anders dan een tennisarm constateren. Het goede nieuws was dat het zou overgaan, en het slechte dat het ook wel een half jaar kon duren. Maar gelukkig kwam het met een paar maanden en therapie toch weer allemaal goed en blijft een fraaie vakantieherinnering over.
De beste stuurlui duiken in de...
Natuurlijk: er is zo af en toe een olifant die een toerist met de slurf oppakt, de lucht in werpt en dan doodtrapt. Er zijn beren die er de benen inzetten en inderdaad een toerist of wetenschapper verschalken. Wat wilde dieren werkelijk zijn kunnen wij eigenlijk al niet meer bevatten. Ouders sporen hun kleinsten aan om bij bij een ontmoeting met Schotse hooglanders de stier met horens van zo ongeveer een meter over de kop te gaan aaien. Maar toen ik op vakantie in Uganda plande heb ik geen moment getwijfeld om ook een bezoek aan de zeldzame bergorilla's in mijn reisschema op te nemen. Ondanks het feit dat deze dieren en vooral de mannetjes imponenerend zijn vormen deze dieren een geliefde toeristische attractie in de supermarkt van de reiswereld.. De meeste reizen zijn inclusief een Gorilla permit dus....
De mannetjes bij de berggorilla, de zilveruggen, zijn ook inderdaad indrukwekkend: 160 tot 200 kilogram. lengte ruim 2 meter, spanwijdte tussen de armen van zo'n 2,5 meter.
Ik ga u niet teveel vermoeien met hoe we op onze G-dag de verblijfplaats van de Nkuringo groep in het zuiden van Bwindi bereikten. Een bustocht van 2 uur, een wandeling van 6 a 7 uur door ongerept tropisch bos.
Onze gids drukte ons onderweg nadrukkelijk op het hart om bij onverwachte confrontaties met deze en ook andere wilde dieren nòòit te vluchten maar altijd rechtop te blijven staan. Vluchtgedrag geef angst aan en wilde dieren zien je dan als prooi. De meeste wilde dieren zijn trouwens ook vele malen sneller dan de mens.
Eerst kwamen we bij de plek aan waar de gorrilla's de vorige dag waren gesignaleerd. Sporen leiden uiteindelijk naar een paar gorrillafamilies. Door het dichte oerwoud moet je erg opletten dat je er niet opeens midden tussen zit. Onze gids wees ons op enkele gorrillafamilies iets verderop en maakte met zijn machete wat ruimte vrij voor een goed uitzicht. Dit kappen van takken aan de rand van zijn territorium werd door de heer deze huizes, een enorme zilverrug, niet op prijs gesteld. Grommend kwam hij onze kant op. Toen hij zo'n twee meter verwijderd was sprong onze gids in paniek de bosjes in en ik, die vlak achter hem stond, stond plotseling oog in oog met een enorme zilverrug.
Ik stond rechtop maar merkte dat ik langzaam begon te beven. De tijd begon oneindig langzaam en taai te worden. De zilverrug zag nog een schoen van de gids uit de bosjes steken en begon hier vertraagd aan te trekken. Toen dat niet lukte keerde hij zich naar mij om, gaapte en liet zijn enorme gebit zien en begon in slow motion op zijn borst te trommelen. Ik zag alles alleen nog warmlauw en alleen zwart/wit en voelde mijn kniëen knikken. Langzaam gleed ik naar beneden. De zilverrug kwam naar voren, ving mij elegant op en legde mij op de grond. Hij boog wat voorover en grijnsde. Toen klonk verweg een schreeuw van een vrouwtjesgorrilla. De zilverrug draaide zich om en verdween. Ik lag volkomen leeg op de grond en merkte dat ik me had bevuild. Ik klappetertandde en beefde.... De adrenaline ebde langzaam weg. Ik begon lijkkbeek te kotsen....
De gids krabbelde weer op, de anderen achter mij hadden amper gezien wat er gebeurd was. Hoe ik het uur bij de gorilla´s voor de rest ben door gekomen weet ik niet: alles is èèn groot, leeg gat. Vaag herinner ik me de opgewonden, gesmoorde kreten van mijn reisgenoten, het geklik van camera´s, het geschreeuw en de kreten van de gorrilla´s, de drukkende hitte. Ook van de terugweg weet ik niet veel meer. Wankelend kwam ik bij de bus aan.
Soms wordt ik nog s´nachts wakker en dan weet ik dat hij er is om mij op te vangen en ik zie nu ook de droeve blik in zijn ogen terwijl hij me voorzichtig op de grond legt. Soms kust hij me dan heel voorzichtig. Maar daar klinkt dan al weer verweg de schreeuw van een vrouwtjesgorrilla...
