Home Zweet Home
Peuters en campings.
Die twee matchen met elkaar als pindakaas en jam, kaas met stroop en witte sokken in sandalen. Het kán wel, maar het haalt niet persé het beste in elkaar naar boven.
Echt ontspannen op een camping doe je als ouder pas als je kind dapper zijn of haar eerste fiets trotseert, zonder zijwieltjes welteverstaan, en als ze klakkeloos hun naam en veldje plus nummer op kunnen noemen.
Nu had ik deze vakantie een degelijke oplossing. Armbandjes met een label eraan. Mijn telefoonnummer had ik daar op geschreven en onze peuter kan inmiddels verstaanbaar haar eigen naam uitspreken.
Dus zou het voorkomen dat ze onverhoopt de weg kwijt zou raken zou ze altijd weer veilig teruggevonden worden.
Tegelijkertijd twijfelde ik eraan of me dat juist een alerte of onoplettende moeder maakte. Ik bedoel: je houdt je kind toch in de gaten? Daar heb je toch geen bandje voor nodig?
Ik kan u vertellen: voor die van mij wel. En ik denk dat mijn peuter wel een algemeen beeld schetst. Kinderen willen de wijde wereld in trekken, ontdekken, leren van en spelen met hun leeftijdgenootjes.
Ik kan jullie trots vertellen dat ik welgeteld nul keer gebeld ben door een, voor mij, onbekend nummer omdat mevrouw de weg kwijt geraakt zou zijn. Godzijdank.
Ze beperkte haar speelveld tot ons eigen veldje en het veld ernaast.
En onze oudste van 8?
Die schoof bij het ontbijt nog net een croissantje naar binnen om vervolgens de gehele dag en halve avond zíjn wijde wereld in te trekken.
Op zijn fiets heeft hij meer van de camping gezien dan ieder andere toerist. Met zijn vrienden 'riddertje' spelen in de speeltuin of een wedstrijdje crossen op de BMX baan. Hij genoot.
En wij? Wij hebben een heerlijke vakantie gehad en nieuwe herinneringen gemaakt die we nooit zullen vergeten. Dag zomer, tot volgend jaar.