Het briefke van honderd

Z'n oge begosse 'n branderig gevoel te krijge door het ingespanne dur de veurruit ture, waorop grote vlokke natte snuw grillige spore trokke, die iedere keer wir anders oplichtte, as de ammel eve hostige tegeliggers op de aandere weghelft vurbijflitste.
't Waar 'n par daag vur Kerstmis, een van die donkere, griebelige,grauwe daag' waorop de mense zich naor huis haoste, naor moeder de vrouw en naor de werreme kachel.
Sjef waar ok bekant thuis, mar hij ha nie zo'n host, al waar ie d'n hullen dag bizzig gewist mi al die klèn rotkarweikes, die aander mense nie kosse of nie wilde doen en worvur ze dan Sjef mi z'n klusbus belde. Want Sjef kos alles en kwam aaltijd, mar ja, moes ie nie ?
'n Par jaor geleje waar ie werkeloos geworre en hij ha hul veul en hul lang nutteloos thuis gezete. Mar nee, da waar allemol niks vur hum gewist en daorum hattie de stoute schoen angetrokke – z'n leste paar fesoenluke - , z'n geridschaptas in z'n gammel twiddehands Volkswagebuske gegoid, van z'n leste cente 'n advertentieke gezet in 't platseluk krantje en ziedaar, Sjef waar van d'n innen dag op d'n andere unne kleine zelfstandige. Unnen hulle klène nog trouwes, want werruk hattie dan wel zat, mar al die klèn rotkarweikes, daor waar toch nie veul mee te verdiene en hij kos de mense toch ok nie 't vel over de neus haole, as ie 'n neij lirke in de kraon gezet ha of 'n schilderijke opgehange. En nou wier ie binnekort ok nog vadder en kwam d'r nog unne mond bij om ope te houwe, dus dan witte gullie 't wel.
Van 'n bietje fisteluk Kersmis viere en kerstkedokes vur mekare kope zou di jaor wel niks kanne komme. Mar och, hij klaagde nie, hij makte gewoon z'n ure zuveul mogeluk en ok Marietje, 't meidje, waor ie nou al 'n hul weil gelukkig mee waar, heurde noit moppere.
Ze din wa ze kos mi 't wennige da ze ha en hatter zelluf ok 'n bantje buite de deur bijgevat. Och, het zou ammel wel lukke, docht ie. Ze hiele veul van mekaar en da was toch 't vurnamste.
Zo zaat ie wa vur zich hinne te prakkizere, toen ie 'n eindje weijer in de berm van de weg 'n vrouwke wanhopig zaag ston zweie, neffe durre wa slordig in d'n berm geparkeerde Mercedes. Hij zaag 't al mee: die hi 'n platte tuub en da menske hi netuurluk nog noit 'n krik gezien, laot staon da ze wit waor ze die erreges moet zuuke in dieje luxen auto.
Hij stopte vlak achter de gestrande reiziger, stapte uit en zin: "Zo vrouwke, ik geleuf, dagge wel wa hulp kant gebruike, is't nie?" "Och mijnheer, wat ben ik blij, dat u stopt. Ik sta hier al anderhalf uur om hulp te zwaaien, maar denkt u, dat er ook maar iemand naar mij omkijkt?
Ze razen allemaal voorbij zonder me ook maar een blik waardig te keuren." "Gao mar 's efkes trug staon," lachte Sjef,"anders makte oewen bontjas nog smirrig, Ik zal d'r wel 's efkes 'n aander wiel op legge."
En hij klaarde 't karweike binne tien minute, ruimde de rommel op, veegde z'n haand af an z'n werkbroek en zin: "Zo vrouwke, ge kant wir vuruit"
De dame waar netuurluk in de zuvvenden himmel, trok d'r portemenee uit d'r tasje en wou Sjeffe mi 'n innigen blik van dankbaarheid honderd euro in z'n haand stoppe. "Bende nou hullemol," weigerde die beslist: "Ik heb oe wel geholpe, mar daor hoefde mijn toch nie vur te betale. Ik heb da mi liefde en plezier gedaon.Witte, wa ge moet doen ? As ge ok 's iemand veuruit kant helpe, dan doede gij da ok, en zo hellepe we in dees'wirreld mekaar 'n bietje vuruit en kommut uiteindelijk toch ammel goed." En ie sprong wir in z'n buske, zweide nog unne keer en stoof de weg op, de miezerige naacht in.
't Mevrouwke keek 'm nao, verbluft mar intusse ok stijf verkleumd. Ze kroop wir aachter 't stuur, ree wir aan en stopte nao 'n tijdje vur 'n tas koffie bij 'n wegrestaurant, waor unne grote Kerstbom uitnodigend ston te schittere op de volle parkeerplats, Iets werrems in d'r lijf, da ha ze wel noddig.
'n Vriendeluk dienstmeidje brocht 'r 'n lekker geurig bekske koffie mi 'n kerstkransje en daor knapte ze zichteluk van op. Ze riep 't meidje um af te rekene en gaaf 'r 't briefke van honderd, want ze ha nie klènner. En toen ze 't diensterke naokeek, da naor de kassa liep um te wissele, zaag ze an 't 'n bietje aachterover lope en an 't royaal vuruitstekend buikske, da 't meiske al 'n hul eind op weg waar om moeder te gaon worre. En ze docht in inne keer terug an wa dieje vriendeluke chauffeur gezeed ha.
Toen 't diensterke trug kwam bij 't toffelke, waar de mevrouw nerreges mir te veine. Mar onder d'r kofiekupke laag 'n wit servetje, waorop ze geschrivve ha:
" Het wisselgeld is voor jou, ik heb nog iets goeds door te geven..…"
't Waar al laat, toen 't serveersterke van d'r aovenddienst thuis kwam en durre mens, dietur aaltijd vruug uit moes laag dan ok al te bed. Stillekes kleedde ze d'r eige uit, lin 't servetje mi 't geld op 't nachtkastje, kroop in 't al half opgewerremde bed en kuste 'm zachtjes op z'n wang.
En ze fluisterde: " Ge geleuft noit, wa mijn vanaovond gebeurd is. 't Wordt toch nog 'n moi Kersfist, denk ik. Ik hou hul veul van jou, Sjef."
Mar Sjef mompelde mar wa slaopdronke, dreide z'n eige um en waar wir mee vertrokke. En da is logisch ok, want iemes, die vur dag en dauw wir mi z'n klusbus op pad moet, die hi zunne slaop hard noddig…..

Ad Louwers
( uit de bundel " Kerstmis vruuger")