Home Zweet Home
Tot voor kort dacht ik dat de puberteit begon op je, pak em beet, 12de, maar sinds mijn dochter drie is geworden ben ik daar op terug gekomen.
Ik probeer me daar zo weinig mogelijk van aan te trekken, maar ik kan je vertellen: die meid heeft karakter.
Mama de baas? No way. Op iedere vraag van haar die ik beantwoord met 'Nee.' komt een 'Wehel!' waar een door de wol geverfde operazangeres jaloers op is.
'De truc is om consequent te blijven' wordt er dan gezegd. Ha. Diegene met de goedbedoelde adviezen hebben vast geen dochters van drie denk ik dan. Maar daar heb ik het mis.
De papa van diezelfde driejarige, mijn man dus, is zo een persoon met die goedbedoelde adviezen. Hij is dus echt een held in consequent zijn. Hulde voor hem.
Maar goed, ik wil het best proberen. Ben de flauwste niet.
Dus sta ik in de ochtend op met frisse moed en zeg tegen mezelf in de spiegel: 'Vandaag ga ik écht consequent zijn. Nee is nee en ja is ja.'
Rond 9.00 begint het.
'Mama! Ik wil iets lekkers!' dan neem ik haar bij de hand en lopen we naar het zelf in elkaar gefröbelde schema waar op staat wanneer broerlief thuis komt uit school want pas dán is het snoepjestijd.
Het geluid wat er dan wordt gefabriceerd staat gelijk aan de sirenes die ze op de eerste maandag van de maand testen.
Een belletje en praatje aan de voordeur bij de buren dat ze de ramen en deuren weer open kunnen zetten wordt gevolgd door een goedkeurend knikje.
Vaak lukt het me om voet bij stuk te houden, maar soms ook niet. En ik denk dan bij mezelf: wordt een kind daar slechter van. Nee. Althans, ík denk van niet.
Ik denk dan terug aan vroeger, toen ik klein was.
Mocht iets niet van mijn moeder dan liep ik naar mijn vader die steevast zei: 'Wat zegt mama ervan?'
Mijn antwoord was net zo voorspelbaar als dat van hem: 'Van mama moest ik het aan jou vragen.'
Een knipoog en het graag verkregen doel kreeg ik dan.
Is dat erg? Nee. Zo werkt het hier ook. Met mate. De oudste, van negen, was vroeger net zo. En met hem is het ook goed gekomen. Tot dusver.
En ergens ben ik wel content met het feit dat ik net als mijn vader ben. Met diezelfde knipoog.