Sons Kamerkoor zingt sereen uit de loopgraaf
De uitvoering van het Sons Kamerkoor, zondag in de Sint-Genovevakerk in Breugel, stond in het teken van de eerste wereldoorlog. Onder inspirerende leiding van dirigent Marie-Astrid Vermaas bracht het koor religieuze en profane liederen uit de muziekgeschiedenis over oorlog en vrede. Voor dit thema van het najaarsconcert was gekozen omdat op het elfde uur van de elfde dag van de elfde maand van 1918 de kanonnen zwegen. De Eerste Wereldoorlog was voorbij. Een eeuw later gaf het Sons kamerkoor op deze datum haar najaarsconcert. Het leek hun passend om hierbij muzikaal stil te staan op deze dag van rememberness.
Door: Arjen Strik
Fotos: Wil Feijen
Het gedicht In Flander Fields van John McGrea en de klaproos (poppy) vormde de start van dit concert. Deze dichter en militair werd een symbool van de oud strijders. Na het mooie orgelspel van Axel Wernstedt bij het binnenlopen van de kerk, begint het programma met het voorlezen van dit gedicht door onze jeugdige tweetalige plaatsgenoot Megan Hopkins. Een mooi gedicht 'the Poppy's blow'. Jammer alleen dat het slecht verstaanbaar was in de kerk. Gelukkig stond het afgedrukt in het programmaboekje.
Het programma zag er veel belovend en bestond uit twee delen, liederen over oorlog en liederen over vrede. Het koor nam hun gehoor mee op een muzikale reis door de muziekgeschiedenis. Het koor heeft een aangenaam slanke klank, met muziekstukken die sereen, meditatief en verstild gebracht werden. Muziek die oproept tot overpeinzing.
Het concert begon met een deel uit een requiem van Haydn, Libera me, domine. Bevrijd mij, Heer, van de eeuwige dood. De wat onzekere inzet van de mannelijke zangers werd hersteld toen het koor inzette. Het tweede nummer was Lacrymosa uit het requiem van Mozart. Een stuk dat liefelijk gebracht werd door het koor maar wat mij betreft best wat meer mag spetteren en knetteren. Het hoogtepunt voor mij uit dit deel van het programma was O salutaris hostia een onderdeel van de `messe a trois voix' van André Caplet. Een mis voor een driestemmig vrouwenkoor. A-capella werd duidelijk wat een pretentie er schuilt in dit koor.
Als intermezzo werd het gedicht Vrede van Toon Telgen voorgedragen. Uit het tweede vredesgedeelte maakte And I saw a new Heaven indruk. Met mooie orgelbegeleiding kwam het koor tot bloei en liet horen wat het in huis heeft aan klankkleur en samenzang. This is my song, een hymne over de vrede op de melodie van Finlandia van Jan Sibelius vormde voor mij het hoogtepunt van de middag. Onder een stevige orgelpartij kon het koor losgaan en het leek wel of de handrem losgegooid werd. Vol overtuiging werd de boodschap gezongen: God van alle volken, ik zing dit lied van vrede voor landen ver weg en voor het land waarin ik woon.
Al met al een smaakvol en sober uitgevoerd concert. Het repertoire is zorgvuldig gekozen. Wat mij betreft mag dirigent Marie-Astrid Vermaas iets meer expressie in de uitvoering van het koor en in de muziekstukken leggen. Mooi kan daardoor memorabel worden.
