Geachte voorzitter / raadsleden

U heeft mij niet eerder gezien als het ging om deze kwestie, toch voel ik me betrokken, het komt zo:

Het is 13 jaar geleden dat we bij ons in Dejavu een heel jonge bezoeker mochten begroeten. Het manneke was 8 jaar oud, zijn fietsje had ie tegen de heg gekwakt en hij kwam binnenlopen. Ik zat op een van die stoelen bij de ingang toen hij binnenkwam en hij ging op die andere naast mij zitten alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Samen keken we naar een schilderij wat er tegenover hing en we praatten over wat we zagen.

Later kwam Ellen er bij en op haar vraag waar hij op school zat antwoorde hij 'ik zit op speciaal onderwijs'. Waarop Ellen zei 'ik had allang gezien dat je een speciaal kind bent, maar wat is er zo speciaal aan jou?'. Nou zei hij 'ik ben bekend met ADHD en PDD NOS'. Maar, zei hij meteen er achteraan 'daar krijg ik pillekes voor'. Met andere woorden 'niks aan de hand'.

Vanaf dat moment was hij regelmatig bij ons te vinden, hij at en sliep bij ons en we deden dingen samen. En dat is nog steeds zo. U begrijpt nu waar de betrokkenheid vandaan komt.

Vanaf het moment van kennismaking 13 jaar geleden tot vandaag hebben we van heel dichtbij kunnen meemaken wat het betekent om zo'n kind te zijn en ook wat het betekent om zo'n kind te hebben. De impact op het gezin, het huwelijk, de omgeving.

We hebben het gezien en meegemaakt
de twijfel.. 'doen we het wel goed zo'?,
de radeloosheid,
de onmacht,
de woede, bijna 0011 gebeld, de crisisopvang, beseffende dat je dat eigenlijk niet wilt.

We hebben het meegemaakt.
Een kind wat zich verbaal en fysiek te buiten gaat, scheldpartijen, disrespect, maar ook de spijt na afloop van weer zo'n uitbarsting, een gesneuvelde ruit of iets anders, maar het herhaalt zich... steeds weer.

We hebben gezien de machteloze ouders, radeloze ouders die ondanks hun niet aflatende zorg en inzet zien dat het ondanks hun inspanningen en zorg steeds erger wordt. Ouders die moeten constateren dat het thuis niet meer gaat.

Dan ineens is er hoop, het kind is 16 inmiddels, op de Aalsterweg in Eindhoven komt een project beschermd wonen en er is plaats, het kind komt in aanmerking. Licht aan het einde van de tunnel. Dan komt er een brief dat het project aan de Aalsterweg 3 maanden uitgesteld moet worden. De teleurstelling is zeer groot want de situatie wordt met de dag nijpender.

'Hou houden we dit vol'?
Weer maanden wachten op de verlossing. Maar het kan nog erger.
Enkele maanden na de eerste brief komt de tweede. In twee zinnen wordt verteld dat het hele project niet doorgaat.
Wij wensen u succes verder, hoogachtend...

Beste voorzitter, heren van de raad
In Son en Breugel gebeuren mooie dingen, dingen om trots op te zijn. Wij hebben geen gebouwen in Son en Breugel die op de werelderfgoedlijst komen staan. Wij hebben geen Ponte di Angelo als in Rome.
Ja, we hebben ook een brug ...

Maar we hebben wel andere dingen om trots op te zijn.
De schemerlamp op de rotonde bij de ingang naar het zand vind ik mooi. Ik vind het oprecht prachtig dat dit soort dingen kunnen in Son en Breugel.
Totaal overbodig maar o zo belangrijk.
Ik vind het prachtig, ben er trots op. Als iemand in het centrum mij de weg vraagt naar het Zand zeg ik 'bij de schemerlamp linksaf'.

Als iemand die schemerlamp zou beschadigen zou ik boos worden. U ook waarschijnlijk u zou er over gaan vergaderen en een oplossing zoeken. U zou dat doen omdat u het belangrijk vond dat het er kwam, dan is het ook belangrijk en niks meer dan normaal om het goed en in stand te houden.

Nog iets om trots op te zijn.
19 kwetsbare jongeren vonden een plek in ons dorp
Hun families kregen daardoor hun eigen plek ook weer terug, harmonie terug, respect terug. Ik vind, en ik hoop dat u dat ook vindt, dat we trots moeten zijn op die plek, die moeten we koesteren en als daar iets mee dreigt te gebeuren moeten we ingrijpen.
Dat is ieders verantwoordelijkheid hieraan tafel.

Net als het licht van de schemerlamp bij het Zand geven deze plekken licht, veel licht.

Afgelopen zaterdag heb ik met 'het manneke' wat ik noemde in het begin van mijn verhaal voetbal gekeken bij ons in het Zand, (bij de schemerlamp linksaf). Hij is 21 nu en s 'avonds gaat hij naar zijn eigen plek aan de Heistraat waar hij zich veilig voelt samen met lotgenoten.

Laten we ervoor zorgen dat ook daar het licht blijft branden. Dat moet!

Harrie Sijbers