Het einde van manege Boszicht

Son en Breugel - Riek van de Ven - wie kent haar niet van manege Boszicht - groeide op met vier broers in Nuenen. Al op heel jonge leeftijd deed ze aan paardrijden. Het was in die tijd zeer ongebruikelijk dat meisjes deden aan paardrijden en de mensen keken daar maar vreemd van op. Het waren alleen maar jongens die dat deden, maar de liefde voor haar paard was heel groot, en vanaf haar 16e reed ze al paard bij rijvereniging Sint-Clemens in Nuenen.

Redactie: Hennie van Hagen

De jaren verstreken en ze kreeg verkering; in 1961 trouwde Riek en ze verhuisde met haar man naar Son. Hier sloot ze zich aan bij rijvereniging Sint-Cornelius, die al bestond vanaf rond 1900. Een ponyclub was er nog niet, maar in 1968 werd die opgericht. Haar gevoel voor paarden zat echter zo diep dat ze nadacht over het bouwen van een manege. Haar man voelde er weinig voor, maar ze zette door, en in 1977 werd de manege gerealiseerd in Son aan de Sonniuswijk, en in 1978 werd officieel manege Boszicht geopend. Er was toen veel animo voor paardrijden. De meeste leden, vooral jonge boeren, hadden een eigen paard of reden op een paard van de manege. Er stonden ongeveer 65 paarden in de stalling. 

Toon van de Wijdeven was destijds commandant van de rijvereniging, die zeer succesvol was op concoursen, veel prijzen haalde en zelfs twee keer Nederlands kampioen werd met het viertal en het achttal. Riek reed zelf de paarden in een hele oude vrachtwagen naar het concours: “Ik moest zelfs nog elke keer voordat ik schakelde dubbelklutsen”, vertelt Riek lachend, “en een vrouw op een vrachtwagen was sowieso al bijzonder.” 

Ze deed veel voor de rijvereniging en de ponyclub, maar ze begreep dat ze niet twee dingen tegelijk goed kon doen, de rijvereniging én de ponyclub. En omdat de ponyclub, die hard groeide, nog geen commandant had, besloot Riek deze taak op zich te nemen. Ze gaf aan ongeveer 50 kinderen, die lid waren van de club, les. En voor iedereen was Heidi de favoriete pony.

Velen die destijds bij de ponyclub waren, zullen zich haar nog herinneren als een strenge maar vriendelijke en eerlijke commandant. En ook heel veel mensen in Son zullen zich ongetwijfeld herinneren hoe de kinderen op hun pony’s jarenlang de intocht van Sinterklaas begeleidden. Echter, zoals bij veel verenigingen, liep in de loop der jaren ook bij de ponyclub het ledental achteruit door verschillende oorzaken: moeders gingen werken waardoor de kinderen niet gebracht konden worden, er was minder animo, de discipline verdween, en kinderen hadden andere interesses. Ook bij de rijvereniging liep het ledenaantal flink terug. En na 56 jaar zag Riek dat een bloeiende vereniging langzaam doodbloedde, wat haar heel erg aangreep. Ze vertelt dat ze er nu nog moeite mee heeft dat de vereniging niet meer bestaat; begin 2023 is alles gestopt. 

Riek vindt het ontzettend jammer dat er zo weinig aandacht aan besteed is dat een zeer succesvolle rijvereniging, die zo lang heeft bestaan en waar ze al haar ziel en zaligheid als vrijwilliger ingelegd heeft, ophield te bestaan. Doodzonde, vindt Riek.