Column Judith: Nieuwe fase
Algemeen ColumnHet echtpaar woont al enige tijd in een aanleunwoning. Hij redt zich nog zelfstandig, zij krijgt ondersteuning van de collega’s van wijkzorg. Het is al enige tijd bekend dat haar nierfunctie achteruit gaat. Inmiddels is de situatie dermate slecht dat ze moet gaan dialyseren. Dat kan thuis, gedurende de nacht, terwijl ze slaapt. De bedoeling is dat verpleegkundigen de machine in de ochtend opbouwen. Haar man zal in de avond alles aansluiten en de volgende ochtend weer afkoppelen.
Beiden vinden het heel spannend. Begrijpelijk! Het is niet niks om samen in bed te liggen terwijl je vrouw aan een machine is aangesloten die een paar liter medicinaal vocht gedurende de nacht door haar buikholte spoelt.
Bij het opbouwen en klaarzetten steekt hij regelmatig zijn hoofd om de hoek. ‘Lukt het allemaal?’, vraagt hij dan. ‘Of zal ik efkes helpen!’
We drukken hem dagelijks op het hart om die zorg los te laten. Tevergeefs! De zorgen om zijn vrouw, de zorgen om het correct prepareren van de machine; het wordt hem allemaal teveel. Hij slaapt nauwelijks nog en zijn lontje wordt steeds korter.
Zij lijkt zich wel te schikken in de situatie.
Haar zorgvraag wordt echter dusdanig hoog dat ze eigenlijk niet meer thuis kan wonen.
Gelukkig is in het aangrenzende verpleeghuis een kamer vrij. Ze verhuist, terwijl hij in de aanleunwoning blijft wonen. Hopelijk geeft het hen beiden rust en kunnen ze weer van elkaar genieten zoals ze dat altijd deden.
