Column Judith: Opgeloste trubbels
Column ColumnHij woont in een kleinschalige woonvorm voor mensen met dementie. De laatste dagen is hij behoorlijk onrustig. In de nacht kan hij de slaap niet vinden en overdag is hij regelmatig overprikkeld. Hij oogt niet ziek en geeft zelf aan nergens pijn of ongemak te hebben.
Bij het uitvoeren van controles zoals bloeddruk- en temperatuurmeting worden geen afwijkingen gevonden. De uitputting is zichtbaar, waardoor ook het risico op vallen toeneemt.
Wat zou er toch met hem aan de hand zijn?
Hij eet normaal en ook zijn ontlastingspatroon wijkt niet af van normaal.
De arts besluit dat het een goed idee is om een scan van zijn blaas te maken. Daarmee kan bepaald worden hoeveel urine in de blaas achterblijft, nadat hij geplast heeft. Als hij bijvoorbeeld niet goed kan uitplassen, dan zou dat misschien een oorzaak van zijn onrust kunnen zijn.
Als mijn collega en ik binnenkomen, ligt hij lekker op bed. Hij begroet ons hartelijk. In het gesprek dat we samen voeren, laat hij weten vroeger trubbelshooter bij Philips te zijn geweest. Vol trots vertelt hij over zijn opgeloste trubbles.
Dan verandert de toon van het gesprek. Hij ligt op zijn rug met zijn handen onder zijn hoofd en staart naar het plafond.
‘Ineens werd bij mij dementie geconstateerd…ik heb ze nog wel allemaal op een rij, hoor. Maar soms weet ik het niet meer…en dan moet je dus hier wonen. Het bevalt me goed, hoor. Maar ‘t is toch allemaal maar wat…’
Zijn openheid overvalt ons en we spreken er later samen nog over…als je weet dat je het soms niet meer weet en daar best goed vrede mee kunt hebben…
Met zijn blaas is overigens gelukkig niks mis; de arts mag verder zoeken naar de oorzaak van zijn onrust.
