Column Judith: Zorg
Column ColumnIn januari hoopt ze 93 jaar te worden. Twee jaar geleden brak ze haar heup. Ze herstelde wonderbaarlijk goed en kon haar zelfstandige leven voortzetten. Samen met haar inmiddels 93-jarige man woont ze in een mooi appartement. Al 72 jaar zijn ze elkaars liefde voor het leven; hoe prachtig is dat?!
Afgelopen jaar was zwaar. Zij viel een paar keer, wat haar ingezakte ruggenwervels opleverde. Ook zijn gezondheid werd steeds brozer; in de ochtend en in de avond maakt hij gebruik van thuiszorg. Voor haar is geconstateerd dat ze nog voor zichzelf kan zorgen. Als ze echt pijn in haar rug heeft, dan mag ze voor kleine vragen, bij uitzondering, een beroep doen op zíjn thuiszorg.
Als ze de hele dag in de weer is geweest, eten heeft gekookt, de vuilniszak met haar rollator naar beneden heeft gebracht en voor de koffie heeft gezorgd, dan kan ze soms niet meer. Nadat de zorg weg is en hij allang in bed ligt, is zij nog maar halverwege met uitkleden.
Inmiddels is hij terminaal. Het zal niet lang meer duren voordat hij zal overlijden. Elke dag zit ze aan zijn bed en houdt zijn hand vast. Het vele zitten maakt haar rug nóg pijnlijker. In deze laatste dagen van zijn leven is hun dochter aanwezig ter ondersteuning.
Als mijn collega en ik die avond een meditatiepomp voor hem hebben aangesloten, barst de dochter in huilen uit.
‘Wat gun ik mijn lieve vader zijn rust! Het is goed zo; hij heeft zijn strijd gestreden. Hoe mijn moeder verder moet…wie haar helpt met omkleden, dat weet ik niet.
Met zijn overlijden vervalt het recht op thuiszorg. Het duurt zeker een paar weken voordat haar aanvraag goedgekeurd wordt, áls hij al goedgekeurd wordt...!’
Ze huilt onbedaarlijk. Intussen kust haar moeder de hand van haar lieve man…nu het nog kan.
