Column Judith: Blauwe neus
Column ColumnIk word tijdens mijn nachtdienst gebeld door de afdeling. Ze heeft een bloedneus die de collega’s niet gestelpt krijgen. Ze hebben haar geholpen om haar neus te snuiten, het hoofd licht voorover te buigen en haar neus minimaal een kwartier dicht te knijpen. Desondanks sijpelt het bloed eruit. Ze is nog goed aanspreekbaar, gelukkig. Ze heeft geen bloed doorgeslikt. Misselijk is ze dus ook niet.
Ik vraag de collega’s om neusspray te halen. Nadat ze opnieuw haar neus heeft gesnoten, dien ik haar de neusspray toe. Hopelijk knijpen haar bloedvaten genoeg samen en is het euvel snel verholpen. Als ik haar neus dichtknijp, moppert ze wat: ‘Straks heb ik niet alleen heel veel bloed verloren, maar ook nog een blauwe neus! Knijp toch niet zo hard!’
Waarschijnlijk door het gebruik van bloedverdunners helpt mijn methode niet.
Ik overleg met de arts en we overwegen het inbrengen van een neustampon. Beiden vinden we de maatregel behoorlijk vergaand…een neustampon is een soort staafje van acht centimeter lang. Het hele staafje moet in de neus ingebracht worden (denk aan de nachtmerrie van covidteststaafjes).
Daarna wordt het staafje nat gemaakt, zodat het uitzet en het kapotte bloedvat van binnenuit dichtdrukt. De tampon moet minimaal twee dagen blijven zitten.
Vanwege het discomfort van een dergelijke methode besluiten we om eerst een gaasje te drenken in neusspray en haar neusgat hiermee op te vullen.
De methode werkt! Eindelijk kan ze weer lekker in bed gaan liggen en verder slapen.
