Op de onderwijsboulevard

Ze heeft Havo-eindexamen gedaan, maar is uitgeloot voor de studie waar ze graag naar toe had gewild. Met frisse moed is ze maar aan het VWO begonnen omdat ze geen andere keuze kon bedenken.

"Het gaat niet goed met mij. Ik probeer boven alle problemen uit te komen, maar het lukt niet meer. Ik zie het gewoon niet meer zitten."
Tegenover mij zit een goedverzorgd veelkleurig meisje: felgekleurde haren, groene bril, blauwe nagels en een bonte mengeling van vrolijke kleren. Ze heeft al een mensenleven achter zich met problemen als faalangst, manisch-depressiviteit en anorexia.
"Wat gaat er dan niet goed?", vraag ik haar.
"Eigenlijk alles. De klas is te druk, ik ben achter met mijn huiswerk, ik heb ruzie thuis met mijn moeder en met mijn vader kan ik slecht praten. Het enige dat wel goed gaat is de relatie met mijn vriend."
"Wat zou je het liefste willen veranderen?"
"Dat alles wel gaat lukken. Mijn zus heeft het VWO ook gedaan en die heeft nu een leuke baan. Ik weet gewoon dat ik het ook kan. Alleen heb ik nu een ander vakkenpakket dan op de Havo en bepaalde vakken gaan niet goed omdat ik die nooit heb gehad. Bij de toetsen is de vraagstelling anders en begrijp ik vaak niet goed hoe ik iets moet beantwoorden."

In de loop van de schoolweken krijgt ze de kans om twee vakken in te ruilen voor andere vakken, waardoor de stof niet meer zo nieuw is. Ze meldt zich echter veelvuldig ziek en ziet er bleek en onverzorgd uit.

Hoe goed weet zij wat ze eigenlijk zelf wil?
Ik geef haar een cirkel op papier. "Dit is jouw wereld. Wie doen er allemaal mee in jouw wereld?" Ze zet wat namen willekeurig in de cirkel.
"Doe jij zelf ook mee?"
"Ik ben eerst de anderen in gaan vullen. Zij zijn het belangrijkste voor mij."
"En jij? Ben jij niet belangrijk?"
Ze schrikt en begint te huilen. "Ik wil het altijd zo graag goed doen voor anderen en mensen niet teleurstellen. Papa heeft het al moeilijk genoeg met de scheiding, ik wil mama niet teleurstellen en doe voor haar VWO en mijn vriend kan geen baan vinden. Mijn vriendinnen zie ik te weinig, dus ik probeer zoveel mogelijk tijd voor hen te maken. Heb ik mijn huiswerk niet af, dan stel ik de docenten teleur en dan vinden ze mij misschien wel heel dom."
In de cirkel heeft ze haar eigen naam bij de rand gezet. De andere mensen staan verdeeld in het midden.

Ik pak een nieuw vel en trek een verticale lijn. Onderaan schrijf ik haar leeftijd en dit jaar. Bovenaan bij de lijn zet ik een jaartal en 50 jaar.
"Wie ben jij als je 50 jaar bent. Wat zou je dan graag bereikt willen hebben? Wie zou je dan graag willen zijn?"

Een paar weken later zit er een stralend veelkleurig meisje voor mij.
Na nog een aantal gesprekken heeft ze besloten om dit schooljaar voor zichzelf te kiezen. Ze gaat werken en sparen en daarna drie maanden naar het buitenland.
Starten met een nieuwe studie midden in een schooljaar is niet meer mogelijk, maar ze weet nu wel wat ze wil. Ze heeft zich inmiddels aangemeld bij een HBO en kan in september starten.
Ze komt mij bedanken voor mijn hulp. "Ik heb al een aantal tattoos, maar ga nu een hele speciale laten zetten. Ze zet op papier een punt komma ; De punt staat voor mij als symboliek dat ik vaak heb gedacht een einde aan mijn leven te maken, maar ik ben toch door gegaan. Met een ; besluit je of je een zin beëindigd of dat je er nog een stukje aanplakt. Ik wil voor het leven gaan!"

Désirée Brugmans is eigenaresse van SPRING! Coaching & Training.
SPRING! ondersteunt bij leer-, gedrag- en opvoedingsmoeilijkheden, o.a. op scholen voor regulier en speciaal onderwijs en in thuissituaties.
In de column wordt u deelgenoot gemaakt van bijzondere situaties die zich op een school of in een leeromgeving afspelen.

Voor meer informatie: www.coaching-spring.nl