Column Luc van de Wiel: Douze points
Algemeen ColumnSon en Breugel - Het is niet dat het niet kan, als heteroman, het Eurovisie Songfestival leuk vinden. Ik houd er niet van, van die wanstaltige vertoning die menig inzending op de bühne brengt. Waar het zou moeten gaan om de muziek, gaat het om de show, die blik in de camera, het opzichtig vertoon van al dan niet oprechte emotie. Om de vertoning, dus.
Om de muziek gaat het allang niet meer. Ooit, in den beginne, was dat misschien zo. Verstand heb ik er niet van. Geef mij maar voetbal!
Mijn lief houdt wel van het songfestival, tenminste als Nederland de finale haalt. Enig chauvinisme is haar niet vreemd. 'Onze' Duncan haalde de finale, dus zaten we gezamenlijk voor de tv zaterdag 18 mei. Mijn lief geëngageerd kijkend, ik met mijn laptop op schoot. Terwijl de optredens elkaar opvolgen, verdiepte ik me in vakantieopties voor eind september, als we mijn verjaardag weer ontvluchten.
Of ik wilde of niet, ik kreeg het een en ander mee. Op zijn best waren het aardige liedjes, met muziek die je in beweging brengt, hoe houterig het ook moge zijn (in mijn geval). Met refreinen die lekker meezingen, zoals 'soldi, soldi' van de Italiaanse inzending, zo waren er wel meer.
Nee, dan de SM-show van IJsland, of de Russische inzending, die dacht te winnen met een vreemde vertoning in een soort douchecel (Was dat het wel? Ik keek maar met een half oog, niet eens mijn goede oog). Voor mij was het een voorbeeld van Russische wansmaak, wat ik ook opmerkte. Het ontlokte zowaar een glimlach op het gezicht van mijn lief.
Het enige spannende is de puntentelling, wie krijgt de 'douze point'? Het begon goed voor Duncan. Daarna bleven de punten een beetje achter bij de favorietenrol die hij van tevoren kreeg toebedeelt. Tot de 'publieke' stemmen aan bod kwamen.
De presentatoren hielden op kunstmatige wijze de spanning erin. Tot vervelens toe herhaalden ze hoeveel punten Zweden nodig had voor de overwinning. 254, meen ik. Het werden er 93. Terwijl ongeloof en vertwijfeling om voorrang vochten op het gezicht van de Zweedse deelnemer, ontlaadden de emoties van Duncan en zijn gevolg zich op orgastische wijze.
Volgend jaar mogen 'wij' dus het Songfestival organiseren, een dure grap. Of we daar zo blij mee moeten zijn, is nu niet belangrijk. Nu zijn we blij, voor Duncan. 44 jaar hebben we moeten wachten, nu kunnen we er weer even tegen.
Wanneer wordt Nederland eindelijk wereldkampioen?
