Deze keer is het niet genoeg
AlgemeenSon en Breugel - 75 is hij en met zijn 1.95 m en 98 kg een imposante verschijning. Dementie woekert hardhandig en genadeloos door zijn lichaam en zijn leven. Hij heeft afasie, waardoor hij de meest simpele dingen vaak niet meer onder woorden kan brengen. Daarnaast begrijpen zijn hersenen signalen als 'vertalen wat zijn ogen zien' of 'weten hoe zijn benen moeten lopen' niet meer. De ene dag is hij helderder dan de andere. Het zijn vooral de heldere dagen die een aanslag plegen op zijn besef.
Tot 2 weken geleden kon hij nog enigszins met een rollator vooruit. Sinds zijn val is hij volledig zorgafhankelijk, zit in een rolstoel en moet noodgedwongen accepteren dat hij incontinent wordt.
Hij begrijpt er niks van. Op goede momenten wil hij naar het toilet, zoekt zijn rollator en wil lopen. Hij wil het... en hij heeft geen idee hoe of wat hij moet doen om dat te kunnen.
Na de lunch breng ik hem naar zijn kamer, zodat hij even kan rusten. Hij glimlacht dankbaar.
Als ik even later over de gang loop, hoor ik hem roepen: 'Help! Help!!!! Haal me hieruit!!! Help me!'. Ik spoed me naar zijn kamer en tref hem in blinde paniek aan. 'Mijn spullen zijn weg! Mijn luie stoel... en mijn karretje (rollator).' Ik kniel naast hem en leg hem uit dat hij in een rolstoel zit en geen stoel of rollator nodig heeft.
'Ik kan niet lopen, toch? Trek mijn schoenen maar uit en gooi ze weg, ik kan toch niet lopen! Nooit meer kan ik lopen...' Dikke tranen rollen over zijn wangen. Ik voel zijn verdriet en radeloosheid tot in het allerdiepste puntje van mijn hart. Dan legt hij zijn hoofd snikkend tegen mij aan en zegt: 'Maak me dood! Alsjeblieft, maak me dood!'
Met mijn handen houd ik zijn hoofd vast en probeer zo zijn zorgen even mee te dragen. Meer geluksprikkels heb ik niet...mijn troost, aandacht en liefde zijn nagenoeg het enige wat ik hem kan bieden... dat is deze keer niet genoeg...
