Column Luc: Een onvervuld verlangen
Algemeen ColumnSon en Breugel - Het is vreemd, dat je iets kunt missen dat je nooit gekend hebt. Van mensen die hun vader en/of moeder nooit gekend hebben, kan ik het me voorstellen. Je ouders in je leven hebben, is, voor de meesten onder ons, de normaalste zaak van de wereld. Vanzelfsprekend is het echter niet. Je hoeft maar een keer te kijken naar een aflevering van ‘Spoorloos’, het medeleven in de ogen van Derk Bolt vertelt je een ander verhaal. Het zijn slopende zoektochten, soms eindigend in een dood spoor als het gemiste familielid overleden is, of niet gevonden wil worden.
Veel mensen hebben soortgelijke verhalen. Zelf heb ik ook vele jaren mijn (biologische) vader moeten missen, gelukkig heb ik hem nog kunnen vinden. Minder geluk heb ik als het gaat om mijn schoonvader. Hem ken ik alleen van foto’s, van verhalen die mijn vrouw en schoonmoeder vertellen.
Het lijkt misschien ideaal, geen schoonouders. Tenminste, als je relatie met een of beide schoonouders te wensen overlaat en je het leed en het gemis van je partner even buiten beschouwing laat. Ik heb niets te klagen in dat opzicht, mijn schoonmoeder is een schat. Mijn schoonvader had ik ook graag gekend, het heeft niet zo mogen zijn.
Heel erg bewust was ik me niet van dit gemis. Tot ik onlangs de rubriek ‘Ik heb geleefd’ van Annemarie Haverkamp las. Het zijn meeslepende verhalen over mensen in de laatste fase van hun leven, in dit geval Rob, die ALS heeft. Robs verhaal is er een van langzame aftakeling, van leven dat langzaam maar zeker wegglipt, als zijn spieren het de een na de ander opgeven. Geen prettig vooruitzicht.
Zoals zovelen wiens verhaal in ‘Ik heb geleefd’ verschijnen, laat Rob zich echter niet kisten. Hij haalt uit het leven wat er inzit, zolang het nog kan. Hoe meeslepend zijn verhaal ook is, wat mij raakte was wat Rob tegen zijn vriendin Nanda zei. Rob: ‘Zie ik in de hemel eindelijk je vader’, waarop Nanda antwoordde: ‘Hij zal je een aardige kerel vinden’. Precies wat mijn vrouw en schoonmoeder ook altijd tegen mij zeggen.
Het lijkt zo zinloos, te verlangen naar iets dat je nooit zult hebben, nooit zult kennen. Hoe zinloos het ook is, het onvervuld verlangen laat zich niet onderdrukken.
‘Ik hoef alleen geduld te oefenen’, zei ik tegen mijn vrouw, na het lezen van Robs verhaal. Ik hoop wel nog lange tijd te mogen oefenen, voordat mijn verlangen vervuld wordt.
