FREEK

Uit de wind, met de armen om elkaar heen kijken we naar al het moois in de lucht. De hele dag is al geprobeerd om 2023 weg te knallen, nu wordt 2024 met nog meer geknal ingeluid. 

Gelukkig mag en kan het in Son en Breugel nog en hoeven we niet naar een georganiseerde vuurwerkshow. De jongens kunnen gewoon hun eigen vuurwerk afsteken. Wel veilig, ik heb alles twee keer gecontroleerd; illegaal vuurwerk komt er bij mij niet in. Ze dragen hun veiligheidsbril; ik heb ze vorige week nog eens het verhaal van mijn broer verteld. De jongens weten niet beter dan dat hij een vinger mist. Ik wil ze ook geen angst aanpraten, maar het blijft toch spelen met vuur…

Femke had getwijfeld, maar we kunnen hen toch niet alles verbieden? Waar eindigt het dan? Skiën, zwemmen in zee, zelfs fietsen is soms gevaarlijk. Moet dat dan allemaal verboden worden? Of moeten ze leren van hun fouten? Ik denk dat ik ervoor moet zorgen dat ze niet te hard vallen. En hen vooral moeten helpen opstaan en verder gaan. Daar leren ze volgens mij veel meer van! Als we niet opletten, verdwijnen er steeds meer tradities. Vroeger haalden we na driekoningen huis aan huis de kerstbomen op. Voor iedere boom een lootje en dan hopen dat je prijs had. We sleepten ze achter onze fiets, één voor één naar het veldje, waar ze op een grote hoop gingen en verbrand werden. Jong en oud stond erbij te kijken. Ik geloof niet dat het ooit is afgelast omdat het te hard waaide. Maar ja, vroeger… het mag niet meer; milieu eisen of zoiets geloof ik. Alsof die vreugdevuren bij Den Haag aan de milieueisen voldoen.

Ik word uit mijn gepeins gehaald door de buurman. Met uitgestoken hand komt hij naar ons toe om ons een gelukkig nieuwjaar te wensen. Femke staat intussen met een buurvrouw te praten, terwijl één van de buurjongens mijn oudste helpt met de vuurpijlen. Zie je nou hoe mooi dit verbroedert? Als er een vuurwerkverbod komt, verdwijnt dit ook; dan blijft iedereen toch gewoon lekker warm binnen om twaalf uur?

De buurman wijst in de lucht naar de regen van sterren en lichtjes in rood, groen, blauw en geel. Dat moet uit België komen, dat kan niet anders. Maar ook de vuurpijlen van de jongens laten de hemel oplichten. Wat is er veel gebeurd afgelopen jaar. Na de scheiding verhuisde ik naar een vertrouwde plek, maar ver van de jongens. Ik moest ineens zelf mijn toilet poetsen. Ik heb moeite om de eindjes aan elkaar te knopen en voelde me vaak eenzaam.

De jongens lachen en doorbreken mijn sombere gepeins. Ze wijzen vol trots op de vuurfontein. Eigenlijk heeft het afgelopen jaar me uiteindelijk alleen maar dichter bij hen gebracht. Wanneer ze nu bij mij zijn, zijn we ook echt samen. We hebben samen mijn huis verder ingericht, geschaatst, met Fem en haar moeder gegeten, kerst gevierd. Ze voelen zich steeds meer thuis bij mij, bij Femke en niet te vergeten bij hun nieuwe bonusoma.

Nu haalt Femke me uit mijn gepeins: ‘Waar denk je aan Freek?’

‘Aan 2024 lieve Femmy; het wordt een prachtig jaar!’