Pluk vooral de dag

Met een prachtig uitzicht over het weiland nemen we plaats aan de immens grote tafel bij Joop en Linda Kastelijn.
'Als we helemaal compleet zijn, met de aanhang van mijn twee oudste dochters erbij, zijn we met zijn negenen. Dan is zo'n grote tafel wel nodig.' vertelt Joop trots.

Door: Kristel Pols - Engel
Foto's: Annemieke van Tinteren

We gaan terug naar 11 november 2015. Op die avond speelde er zich in Timmerfabriek de Brug een nachtmerrie af. Joop kreeg die avond omstreeks 21.00 een melding van een storing van één van de houtbewerkingsmachines op zijn telefoon. Hij besloot nog even te gaan kijken. 'Vaak is zo'n melding iets eenvoudigs dus dat wilde ik nog gaan verhelpen. Het was niet perse nodig, want we lagen voor op de productie, maar ik besloot toch om te gaan.'
Een balk werd na het bewerken niet automatisch uit de machine geleid . Joop stond aan het einde van de machine om de balk met de hand uit de machine te halen. De machine 'dacht' op dat moment dat de balk eruit was en wilde de tafel waar de balk op lag weer terug halen in de machine. Daarbij greep het Joop. 'Ik ben met volle vaart tegen die cabine van de houtbewerkingsmachine aangegooid en daarbij kwam ik vast te zitten ter hoogte van mijn bekken.'
'Ik had het geluk dat ik mijn telefoon in mijn rechterbroekzak had zitten. Als hij in de linkerbroekzak had gezeten was hij stuk geweest. Met heel veel kracht wist ik de telefoon uit mijn broekzak te halen. Ik voelde nagenoeg geen pijn, ik moet in shock zijn geweest. Ik pakte mijn telefoon en moest me een paar keer bedenken wat mijn toegangscode was. Ik ging naar de lijst met laatstgebelde nummers. Klikte de bovenste aan maar kreeg de voicemail. Bij het tweede en derde nummer op de lijst kreeg ik ook de voicemail. Het vierde telefoonnummer was mijn broer. Hij nam op: 'Bel 112 en stuur ze met spoed naar de fabriek' mompelde ik.'
Zijn broer reed met 200 kilometer per uur naar de fabriek. Hij belde ondertussen 112 en de moeder van Joop, die bij de fabriek woont. Linda werd op de hoogte gebracht door haar schoonmoeder. In allerijl belde Linda op haar beurt haar moeder zodat zij de zorg van de kinderen op zich nam. Toen Linda bij de fabriek aankwam stond het er vol met ambulances, brandweer, traumahelikopter en toeschouwers.
De ambulance met daarin Joop en een arts om meteen eerste hulp te kunnen verlenen waren al onderweg naar het Elizabeth ziekenhuis in Tilburg. 'Toen dacht ik dat het iets met zijn hoofd was.' vertelt Linda, 'maar uiteindelijk bleek er in Tilburg al een traumateam klaar te staan dus dat was de reden waarom werd besloten om naar dat ziekenhuis uit te wijken.'
'Terwijl ik in het ziekenhuis op de spoedeisende hulp stond te wachten om bij Joop te mogen probeerde ik zoveel mogelijk mensen te bereiken om te vertellen wat er was gebeurd. In zo'n klein dorp als Son en Breugel ging dat als een lopend vuurtje.'
Na de eerste nacht werd er duidelijk wat de gevolgen waren van het ongeval. Een op meerdere plaatsen gebroken bekken, gebroken heupkom, gebroken ribben, klaplongen, gebroken ruggenwervels en een enorme wond doordat het bekken naar buiten was gekomen.
Terwijl Joop slapende werd gehouden werd Linda vaak voorbereid op het ergste. 'Iedere keer voordat Joop naar de operatiekamer werd gebracht werd mij verteld wat de gevaren en risico's waren. Ik heb altijd gedacht: hij komt er doorheen. En het maakte me ook niet uit hoe, als hij er maar doorheen kwam.'
Na tien dagen in coma te hebben gelegen kwam Joop bij. 'Het eerste wat ik zei is: hoe is het met Brent? Althans, dat werd me later verteld. Dat weet ik zelf niet meer. De eerste herinneringen zijn weer vanaf het moment dat ik op de 'gewone' afdeling kwam te liggen. We werden voorbereid op een maandenlang revalidatietraject.'
Intensive care, medium care, gewone afdeling, verpleeghuis en uiteindelijk Blixembosch. 'Alles wat ze in het verpleeghuis doen kan ik thuis ook.' zegt Linda, 'Ik heb hem vanaf dag één mee verzorgd in het ziekenhuis. En ik was dan ook vastberaden om die verpleging thuis door te zetten.'
Zo gezegd , zo gedaan. Joop en Linda zijn nu dik vier maanden verder en het is bijzonder om te zien hoe ver Joop nu al is met zijn herstel. 'Je verlegt je grenzen. In de eerste instantie denk je: als ik hier maar uitkom. Dan ben je blij als je in een rolstoel zit en uiteindelijk prijs je onze lieve heer als je weer met een stok kunt lopen. Nu verleg ik mijn grenzen weer naar het volgende stadium: lopen zonder stok. Hoewel ik nog niet weet hoe ver ik nog kan herstellen. Maar ik ben vastberaden om door te zetten' vertelt Joop.
'Er is een reden geweest dat dit heeft moeten gebeuren. Linda en ik waren altijd bezig met het werk, onze kinderen en onze sociale leven. Linda heeft natuurlijk haar eigen makelaarskantoor en ik de fabriek. Daarbij hebben we een groot samengesteld gezin. Ik heb drie dochters, Linda heeft een zoon en samen hebben we onze jongste zoon Brent. We gunden onszelf geen echte rust. De relaxmodus bestond bij ons niet da t is wel iets wat we nu hebben geleerd. Dankbaar zijn voor wat we hebben en daar meer tijd insteken. Dit is een goede leerschool geweest.'
Linda is haar werkzaamheden bij VIALINDA weer aan het op te pakken. Haar klanten hebben altijd begrip getoond en het team van VIALINDA heeft haar taken in de laatste periode goed overgenomen, iets waar Linda heel dankbaar voor is. "Ik ben blij dat het thuis vooruit gaat en ik mijn passie weer kan oppakken." Joop wil over een paar maanden weer eens kijken of hij niet een uurtje of twee per dag op kantoor in de fabriek zou kunnen gaan werken. 'De tijd zal het leren, maar ik heb geen haast. Mijn herstel is voor nu het allerbelangrijkste. We zien wel' vertelt Joop.
'Wij staan versteld van de steun die wij hebben gehad in de afgelopen vier maanden. De berichtjes, kaarten, bloemen, bezoekjes, telefoontjes en ga zo maar door. Van familie, vrienden, maar ook van vrienden van vrienden. Van iedereen, soms uit onverwachte hoek, kregen we steun. En dat heeft ons zoveel kracht gegeven. Daar willen we iedereen vanuit de grond van ons hart bedanken.'
Een hoop geluk, wilskracht, liefde en kracht. Dat zijn de woorden die van toepassing zijn op dit bizarre maar bijzondere verhaal.
'Pluk vooral de dag!' aldus Joop en Linda Kastelijn.