Gouden bruiloft echtpaar van Eck-Litsenburg: "Hij kwam altijd 'n bietje gluren"

Vraag een gouden paar in Son en Breugel waar ze elkaar hebben leren kennen, en de kans is groot dat het antwoord "Bij Philips" is. Zo ook bij Jan en Hennie van Eck-Litsenburg.

Hennie werkte daar in het Natlab, Jan werkte daar ook, maar dan via bouwbedrijf Van Straaten. "Hij kwam altijd 'n bietje gluren" plaagt Hennie. "En als ik naar huis fietste, naast een andere jongen, claxonneerde hij altijd als hij langs reed. "Volgens mij moet die iets van jou" merkte haar fietsmaat op. Dat bleek maar al te waar en in 1966 stapten ze in het huwelijksbootje. Op 23 december aanstaande zijn Jan en Hennie van Eck-Litsenburg 50 jaar voor de wet getrouwd. Ze vieren het op 20 april 2017, de dag dat ze 50 jaar getrouwd zijn voor de kerk.
Jan van Eck woonde al in Breugel, Hennie Litsenburg nog in Eindhoven, Breugel werd hun woonplaats. Én werkplek, want ze begonnen Café 't Veer. "Het heet hier Veerstraat, maar iedereen hier zegt 't Veer, daarom hebben we het café ook zo genoemd" vertelt Hennie. "Dat café hebben we 23 jaar gehad, op dezelfde plek waar wij nu wonen. In 2007 zijn we daarmee gestopt. We hebben er een ontzettend fijne tijd gehad maar praktisch dag en nacht klaarstaan hou je niet vol als je ouder wordt." Het echtpaar kreeg twee dochters, een van hen is nog in leven: Maureen. Zij is moeder van Beau, een manneke van 5 ½ waar ze graag mee op stap gaan, naar een dierentuin bijvoorbeeld.

Het antwoord op de vraag naar anekdotes, aan mensen die een café gerund hebben, kan niet moeilijk zijn. "Ik kan wel tien boeken schrijven. Maar dat doe ik niet, want dat gelooft geen mens" lacht Hennie. "Het cafévak is een vak apart. Ge hoort van alles, soms de grootste onzin. Kwam er een aan de bar vertellen 'hedde al geheurd da die en die dood is?'. 'Kijk eens naar buiten, daar rijdt ie, dien dooie' zei ik toen meteen haha. Maar het mooiste wat ik heb meegemaakt was toch toen de mannen waren gaan vissen. Ze wilden allemaal een piske. En nog een. En nog een. Toen moest ik onderhand de glazen gaan afspoelen, dat was ook hun bedoeling, want ik greep midden in de palingen. Iedereen brak van het lachen en ik deed het in m'n broek. 'Ge bent toch zo dol op paling?' En ik moest ze er zelf uithalen!"
Jan was in zijn jongere jaren een bekend amateurwielrenner en heeft daardoor veel gezien van de wereld. En al heeft het echtpaar het niet meer zo druk als in de cafétijd, vervelen doen ze zich geen moment. Om te beginnen hebben ze veel vrienden en kennissen, en biljarten allebei. Jan zit graag achter zijn computer, kijkt naar films en luistert muziek, en heeft als hobby fotograferen. "Tegenwoordig gaan we ook veel samen op stap" aldus Hennie. "Dat heeft een paar jaar niet gekund, toen had Jan veel last van zijn benen, maar nu gaat dat gelukkig een stuk beter." Daarnaast is Hennie ook actief met vrijwilligerswerk bij de Emiliusschool, en werkt graag met klei, waarmee ze werkelijk prachtige dingen maakt. "Nee, een expositie is niks voor mij, voor mij is het puur iets om op af te reageren. Het moet wel in één keer helemaal goed zijn. Anders sla ik 'm helemaal in elkaar en begin opnieuw." De vraag of Hennie het nog steeds heeft over dat boetseerwerk en niet over Jan, had in het café niet misstaan. Ze zijn het lachen nog niet verleerd.