Column Twee minuten stilte
AlgemeenSon en Breugel - Ik zou het uit willen schreeuwen, op de Dam, tijdens de Dodenherdenking. Een oerschreeuw, uit het diepst van mijn hart. Niet uit disrespect, noch uit wanhoop of om de aandacht te trekken. Nee, uit pure vreugde!
Vreugde om het feit dat ik de vrijheid heb om te schreeuwen, of liever: om te zeggen wat ik denk. Dat wij in vrijheid kunnen leven, ongeacht afkomst, geloof of geaardheid. Die vrijheid hebben we te danken aan de mannen en vrouwen die hun leven gegeven hebben, in de Tweede Wereldoorlog en daarna.
Deze mensen streden tegen racisme, tegen de verderfelijke, misdadige ideeën van de Nazi's. Ideeën die het slechtste in de mens naar boven brachten, zoals Jodenjagers, die 7,50 gulden kregen voor iedere Jood die ze aanbrachten. Joden, die vervolgens onder onmenselijke omstandigheden afgevoerd werden naar vernietigingskampen. Opeen gepropt in treinwagons als beesten, in afwachting van hun trieste lot.
In die kampen werden ze ofwel meteen vermoord, ofwel uiterst langzaam. Door uitputting, ondervoeding en mishandeling.
Dat alles omdat ze anders waren, en blijkbaar een bedreiging. Ook andere mensen die om de een of andere reden afwijken van de norm krijgen in toenemende mate te maken met agressie. Discriminatie is van alle tijden, het zal wellicht nooit verdwijnen.
De strijd die we op 4 en 5 mei herdenken, is nooit echt voorbij. Ook nu staat de vrijheid voortdurend onder druk. Iedere roep om 'minder, minder' is niets minder dan een aanslag op de vrijheid van ons allemaal. Een vrijheid waar zo hard voor gevochten is, een vrijheid die we niet zomaar op mogen geven.
De vrijheid schreeuwt niet. Ze fluistert zachtjes in je oor, bijna onhoorbaar. 'Zie mij, hoor mij, beleef mij'. Een smeekbede bijna, een vraag om aandacht.
Schreeuwlelijken zijn er genoeg. Mannen of vrouwen die schreeuwen om aandacht, die zo maar wat roepen. Of juist doelbewust roepen wat mensen willen horen, mensen die denken vanuit hun onderbuik. Ze zaaien haat en onverdraagzaamheid, omdat ze zo kunnen scoren. Hun ideeën, als ze die al hebben, werken volgens mij niet. De wereld zou aardig leeg zijn, als ze hun zin zouden krijgen.
Twee minuten stilte, dat is niet te veel gevraagd. Het offer van de strijders voor de vrijheid verdient respect. Twee minuten denken aan de vrijheid, wat die voor ons betekent.
Als we onze geschiedenis vergeten, zijn we gedoemd haar te herhalen. Dus ben ook ik twee minuten stil. Om 20.03 uur schreeuw ik het uit, van pure blijdschap.
Columnist Luc van de Wiel
