Column Judith: Hollandse meezingers
Algemeen ColumnSon en Breugel - Het valt hem normaliter al niet mee om zijn emoties te bedwingen; de huidige coronacrisis maakt het niet makkelijker. Boosheid en onmacht nemen regelmatig bezit van hem. Hij snapt het nut niet van ‘geen bezoek’; vindt het allemaal maar flauwekul!
Een echte succesformule om hiermee om te gaan, hebben we eigenlijk niet. Wat vandaag werkt, kan morgen juist olie op het vuur zijn. Vandaag speel ik piano voor de bewoners van ons huis. Ineens tikt hij op mijn schouder: ‘Hee meidje, kunde ok wa speule wa ik kan zingen?’ Pfoeh, dat is een moeilijke vraag. Meestal vindt hij het maar niks wat ik speel. Daar komt nog bij dat hij door COPD vaak behoorlijk kortademig is. De frustratie daarover kan zomaar tot een nieuwe uitbarsting leiden.
Toch ga ik de uitdaging aan en pas mijn repertoire aan. Hollandse meezingers gaan het worden: ‘Kleine café aan de haven’, ‘Tulpen uit Amsterdam’ en ga zo maar door. Warempel, het werkt! Uit volle borst en soms behoorlijk buiten adem, zingt hij voor wat hij waard is. Zodra een liedje afgelopen is, klapt hij hard en enthousiast en vraagt vrijwel onmiddellijk wat ik nu ga spelen.
Een geluksgevoel overvalt me. Zelden zag ik hem tijdens een activiteit zo lang zonder te mopperen en in uiterste concentratie. Ik bedenk me dat dit ogenschijnlijk simpele meezingen topsport voor zijn zieke longen is. Een prachtige oefening om longkracht op te bouwen. Hoewel het mogelijk slechts een eenmalig bijzonder moment is, neemt niemand ons dit meer af.
