Honderdjarige Henk Egberts blikt terug op een leven vol mooie herinneringen

Daar zat hij dan in zijn rolstoel in zijn ‘nieuwe’ kamer, gekleed in een mooi blauw colbert met een nette spijkerbroek. De bijna honderdjarige Henk Egberts woont nu in zorgcentrum Sint Joris in Oirschot, waar hij het heel erg naar zijn zin heeft. Maar hij zou het liefst bij zijn oudste dochter in Son en Breugel zijn blijven wonen. Door een ongelukkige val kwam Henk met een gebroken heup terecht in het Catharinaziekenhuis in Eindhoven. Voor de revalidatie werd hij overgeplaatst naar Dommelhoef, waarna hij een kamer in zorgcentrum Berkenstaete zou betrekken, maar het coronavirus stak hier een stokje voor.

Redacteur: Emmy Grit
Fotograaf: Wil Feijen

Een eeuw geleden, op 12 juli, zag Henk het levenslicht in Ommen in de provincie Overijssel. Hij groeide daar samen met een broer en een zus op. Tot zijn negentiende woonde Henk in Ommen, waarna hij in vervroegde militaire dienst ging. Zijn ligplaats was Hoorn, aan de andere kant van het land. Henk kan zich alles nog goed herinneren en begint te vertellen over zijn diensttijd: “Ik heb geluk gehad. Ik solliciteerde als vliegtuigmonteur en werd aangenomen. Ik kon bij de Marechaussee beginnen en heb aan veel militaire vliegtuigen gewerkt.” Na zijn diensttijd ging hij bij de Rijkspolitie werken, waar hij veertig dienstjaren heeft gewerkt.

Nachtwacht bewaken
“Ik was geen brave jongen hoor”, lacht Henk als hij denkt aan zijn straf die hij per 23 november 1943 moest uitzitten in Oud-Vroenhoven bij Maastricht. “Ik had ruzie gemaakt met een NSB’er in de oorlog. Voor straf moest ik het schilderij De Nachtwacht bewaken dat tijdens de oorlog in de Sint Pietersberg achter slot en grendel was opgeborgen. Later heb ik een boek geschreven over die tijd, met de titel ‘Op wacht bij De Nachtwacht’.” Henk zou van al zijn belevenissen die hij in zijn leven heeft meegemaakt met gemak een dik boek kunnen schrijven. “Als je honderd wordt en gezegend bent met een goed geheugen, dan kun je je veel herinneren en delen met anderen.”

Bedolven onder cadeaus
In de oorlogsjaren heeft Henk zijn vrouw leren kennen. “Een hele knappe vrouw”, glimlacht hij. “Na de oorlog zijn wij meteen getrouwd. Er was op dat moment veel armoede in Kerkdriel, waar mijn vrouw vandaan kwam en waar wij een huis konden betrekken. We kregen alles van de Amerikanen: wijn, chocolade en nog meer lekkernijen. De Amerikaanse kolonel Sanecal gaf alles aan ons wat we nodig hadden voor het huwelijk. Dat was echt heel bijzonder.” Ook door het Nederlandse leger werden Henk en zijn vrouw bedolven onder de cadeaus zoals sigaren en sigaretten. “Mijn vrouw is getrouwd in een bruidsjurk gemaakt van parachutestof. Die jurk is later door nog vele bruidjes gedragen”, blikt Henk trots terug.

Twee dochters
In het huwelijk werden twee dochters geboren, Rina en Henny. Voordat hun eigen kinderen op de wereld kwamen, hadden ze de zorg over twee neefjes. “Hun moeder overleed in het kraambed en liet haar man met twee jonge kinderen achter. Mijn vrouw en ik hebben ruim zes jaar voor deze jongens gezorgd. Daarna zijn ze weer bij hun vader gaan wonen die inmiddels hertrouwd was.” Henk en zijn vrouw hebben geen kleinkinderen gekregen en zijn 67 jaar getrouwd geweest. Ze hebben altijd gezond geleefd, niet gerookt, een wijntje bij het eten genomen. Zijn echtgenote is 93 jaar geworden, tien jaar geleden is zij overleden.

Verhuizen
Na haar overlijden is Henk naar Portugal verhuisd, naar zijn jongste dochter. Daar had hij een eigen huisje waar hij met vijf labradors woonde. “Iedere dag liep ik uren met de honden, hield een groentetuintje bij en was altijd wel bezig in en om het huis.” Na zeven jaar is Henk weer terug naar Nederland gekomen en trok in 2017 in bij zijn oudste dochter die in Son en Breugel woont. Als het aan Henk had gelegen had hij zijn laatste jaren bij haar doorgebracht, maar helaas heeft dit niet zo mogen zijn. Dochter Rina gaat sinds kort met enige regelmaat naar Oirschot om haar vader te bezoeken.

Advocaat met slagroom
Tijdens het interview is Rina ook aanwezig. Ze is er trots op hoe haar vader in zijn rolstoel zit. “Ik heb inmiddels al twee nieuwe spijkerbroeken voor hem gekocht. Hij krijgt iedere dag een lekker advocaatje met slagroom. Zijn broeken werden te klein”, lacht ze. Voordat Henk op de foto wordt gezet, zorgt ze ervoor dat de onderscheidingen op zijn colbert, een Koninklijke onderscheiding voor 40 dienstjaren bij de Rijkspolitie, een onderscheiding van de algemene vrijheid omdat hij tot 1945 in het leger heeft gediend en een veteranenspeld, goed zichtbaar zijn. “Ik draag de onderscheidingen met trots.” Daags daarna prijkten ze weer op zijn colbert, speciaal voor Nationale Veteranendag.