Column Judith: Reiki
AlgemeenSon en Breugel - Als gevolg van uitzaaiingen en vocht in haar hersenen heeft ze de laatste tijd regelmatig last van uitvalsverschijnselen. Haar oog en mondhoek ‘hangen’, waardoor ze in de ochtend al moe uitziet en zich ook zo voelt. Verder heeft ze last van speekselvloed. En ze kan haar hand soms niet meer bewegen. Ze wil, hoe dan ook, zelfstandig zijn en blijven.
Als mijn collega tijdens de ochtendzorg haar kamer betreedt, blijkt ze een epileptisch insult te hebben. Omdat het niet lukt om haar ‘terug’ te krijgen, wordt ze met spoed met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Iedereen leeft mee: bewoners en personeel. Hoe zou het toch met haar gaan? Zou ze beschadigingen hieraan overhouden?
Na 3 dagen begeleidt haar zoon haar terug naar ons verpleeghuis. Ze is moe. Heel moe. Ze begroet me hartelijk als ze me een paar dagen later weer ziet. ‘Dat deel van haar geheugen en reactie werkt gelukkig nog!’, concludeer ik opgelucht.
Ze vertelt over wat ze nog weet over de momenten die voorafgingen aan haar insult, over de zorgen die ze zich maakt over het verlies van haar zelfredzaamheid. En vooral over de angst die ze heeft.
Ik vraag haar of ze ooit van Reiki heeft gehoord; universele, helende energie. Ze veert op en zegt dat ze daarmee is opgegroeid en het vaak aan anderen heeft gegeven. Dan zeg ik haar dat ik haar elke avond Reiki gaf toen ze in het ziekenhuis lag.
Ze begint te huilen en legt haar hoofd tegen me aan: ‘Ik kan niet geloven dat iemand dat voor mij zou doen. Dankjewel!
De ontroering en verbinding is voelbaar; wat een bijzonder moment voor ons allebei.
