Column Luc: Pastel de Nata
Algemeen ColumnSon en Breugel - ‘Weet je wat ze hier hebben?’ vroeg José, terwijl hij weer plaats nam. Op de terugweg van de wc had hij ze gezien. Nog geen vijf minuten daarvoor was ik naar de wc gegaan, ik zou het dus moeten weten. ‘Geen idee’, zei ik, na uitvoerig mijn geheugen uitgekamd te hebben. Geen spoor, geen aanwijzing, niets!
‘Pastel de nata!’ riep hij enthousiast. Het is een klein rond gebakje van (blader)deeg (pastel in het Portugees), gevuld met custard of, zoals José het omschreef, crème (nata). ‘Wil je het proberen?’ Ik ben wel te porren voor een culinair avontuur, zolang het maar op bescheiden schaal is. Uit de omschrijving viel niet af te leiden dat het geen goed idee zou zijn. ‘Doen!’ zei ik dan ook.
Even later kwam een serveerster langs, die als twee druppels bidonwater leek op Jackie Groenen, één van Neerlands beste voetbalsters. Twee koffie, en twee pastéis de nata waren onderweg. De koffie was er in no time, de twee pastéis lieten even op zich wachten. Druk was het niet in het restaurant waar we zaten. De deuren klapperden als de deuren van een saloon in een oude western met John Wayne. De tumbleweed, voort geblazen door de altijd waaiende wind, ontbrak nog.
Daar kon het dus niet aan liggen. Na enige tijd kwam Jackie weer langs, even later stond de Portugese lekkernij voor onze neuzen. Rechts op het bordje lag de pastel de nata, geflankeerd door een bolletje paars ijs op een kletskop. Paars? Ja, paars. Het zag er lichtelijk chemisch uit, een pure suikerbom.
Voorzichtig namen José en ik een hapje, in de hoop te ontdekken waar het naar zou smaken. Bosbessen? Nou nee. Het had wat weg van kauwgom, zowel qua kleur als qua smaak. Lekker was het niet, in tegenstelling tot de pastel, die voortreffelijk smaakte. Versierd met bosbessen en rozijnen (‘Dat is niet Portugees, hoor!’), gevuld met een zachte, nog warme custard. Heerlijk zacht van smaak, zoet maar niet té. Een weldaad voor de tong, én voor de maag!
Wat was nou die paarse substantie? We vroegen het aan Jackie, die zei: ‘Het is zoete aardappel!’ Dat hadden we nooit geraden. Zoet was het wel, zoete aardappel kan inderdaad paars zijn, al geloofden we niet dat het de kauwgompaarse kleur en de chemische uitstraling kon verklaren.
Onze nieuwsgierigheid was bevredigd, onze magen gevuld. Voldaan verdwenen we in de nacht, het wachten is op ons volgende culinaire avontuur.
