Afbeelding
Foto: Wil Feijen

Column Judith: Goede zorgen

Algemeen Column

Son en Breugel - ‘Zuster!’ Zodra hij me ziet, lacht hij me hartelijk toe. ‘Ze is al helemaal klaargemaakt voor de nacht. Ze is naar de wc geweest, haar tanden zijn gepoetst en schone kleren voor morgen liggen klaar.’

Het ritueel is dagelijks hetzelfde. Hij bezoekt haar trouw. Na haar therapie neemt hij haar mee naar hun appartement. In de loop van de avond komt ze terug. Hij verzorgt haar zover hij kan en gaat dan weer naar huis. Beiden zijn 85 jaar. Ruim 65 jaar vormen ze een paar. Hun leven was gelukkig en onbezorgd totdat zij getroffen werd door een beroerte. Lichamelijk is ze redelijk hersteld. Cognitief heeft ze veel ingeleverd, waardoor ze niet meer naar huis kan. Hij heeft ons instructies gevraagd; waar hij kan, zorgt hij zelf voor haar. Soms moppert ze op hem.

Ik vraag hem hoe het met hem gaat. ‘Zuster, het valt niet altijd mee, maar ik ben blij dat ik dit kan doen. Dit hebben we elkaar beloofd en dan doe je dat. We hebben zo’n fijne jaren samen gehad. Dit hoort erbij. Als ik dadelijk thuiskom, dan stap ik in de douche, neem nog een glaasje wijn en ga lekker slapen. Morgenvroeg sta ik fris weer op en kom ik hier heen.’

Hij ontlast ons enorm door alle goede zorgen en daarvoor bedanken mijn collega’s en ik hem meermaals. ‘Ach zuster, ik lees ook de krant en ik zie hier elke dag hoe hard jullie werken. En hoe weinig tijd jullie hebben voor de mensen hier.’ Ik durf hem nauwelijks aan te kijken… precies dat laatste maakt ons werk soms zo zwaar. We willen graag zorgen en tijd nemen… het kan helaas zo vaak niet…