Home Zweet Home
AlgemeenHet is bijna 20.00 uur, zondagavond.
We komen net thuis van een feestje.
Mijn oma werd 80 vandaag.
Tachtig. Wát een leeftijd is dat.
Mijn oma heeft op haar 71ste haar zoon, mijn vader, verloren.
Anderhalf jaar geleden verloor zij de liefde van haar leven. Mijn opa.
Zit ze bij de pakken neer? Nee.
In het begin van de week krijgt heel de familie standaard een mail in de mailbox met daarin de data dat ze niet thuis is.
Dat kan betekenen dat ze een dagje weg is met het koffiekransje of dat ze op reep gaat met haar nichtje Jean.
Tachtig jaar.
En mijn oma doet aan Facebook, mailen met haar nichtje uit Australië en reizen met het openbaar vervoer.
Boodschappen doet ze op haar fiets, met fietstas.
Vandaag kreeg ze van ons, als familie, een iPhone 5.
En ook dát gaat ze onder de knie krijgen.
Appen met mijn broer als hij in het buitenland zit, FaceTimen met mijn neefje en zijn vriendin die gaan emigreren naar Zwitserland en vragen hoe het met de kindjes gaat op een gewone woensdagmiddag.
Een onafhankelijke vrouw waar ik ontzettend trots op ben.
Zou ik haar in huis willen nemen? Meteen!
Heeft ze dat nodig? Nee.
Míjn oma van nu tachtig dopt haar eigen boontjes.
En later, als ik groot ben, word ik net zoals zij.
