Column Judith:Samen aan het ontbijt
Algemeen ColumnSon en Breugel - Als je in een verpleeghuis woont en zorg nodig hebt, word je noodgedwongen geconfronteerd met concessies die je moet doen. Je hoeft weliswaar niet zelf te koken, maar bent ook beperkt in je menukeuze.
Je hoeft je eigen huis niet schoon te houden, op je kamer passen echter niet zo veel spullen als je gewend was. Familie of vrienden bezoeken die elders wonen, is eveneens vaak een hele klus. Contacten verwateren.
Wie je huis poetst, je helpt met je persoonlijke verzorging en wie je nieuwe buurman of buurvrouw is,....je zult het ermee moeten doen.
Aan het einde van mijn avonddienst, ik sta op het punt om naar huis te gaan, gaat mijn pieper. Als ik zijn kamer binnenkom, is de ontreddering van zijn gezicht te lezen.
'Het spijt me dat ik gebeld heb. Jullie proberen rekening te houden met ieders privacy en toch ving ik op dat het niet zo goed gaat met mijn buurman. Ik ben ongerust en verdrietig. Hij is echt een toffe peer. Wil je me beloven dat je goed voor hem zorgt?'
Ik ga op de rand van zijn bed zitten. We kletsen wat, over het cadeau dat het leven hem gaf na heel veel tegenslag: hij mocht bij ons komen wonen. Naast de tevredenheid en dankbaarheid voor de liefdevolle verzorging is hij verwonderd over de ontstane vriendschap met zijn buurman: 'Dat ik zoiets moois op mijn leeftijd nog mag meemaken!'
Ik beloof hem naar mijn allerbeste kunnen en met al mijn liefde voor zijn buurman te zorgen. Hij lijkt gerustgesteld en ik ga naar huis. De volgende ochtend zitten ze gelukkig weer samen aan het ontbijt. Ik geniet.
