Column Judith; Kerstboompje
Algemeen ColumnSon en Breugel - Als een zielig vogeltje ligt hij in bed. Longontsteking. 'Goeiemorgen zuster, wat fijn dat u er bent. Als je de hele dag in bed ligt, is zo'n kamer zo stil, ook al staat de televisie aan.'
Hij oogt gelukkig al wat minder ziek en dat laten zijn controles ook zien. Terwijl ik de slang van zijn zuurstof opnieuw achter zijn oren breng, hoest hij een paar keer flink. Omdat hij zich regelmatig in zijn eten verslikt, moet hij onder toezicht eten. Ik verras hem met een lekker ontbijtje op bed. We raken wat aan de praat.
Vorige week is zijn huis verkocht. Niet dat hij nog het idee had om nog terug naar huis te kunnen, de verkoop maakt dat zijn verblijf bij ons in elk geval definitief is. In tegenstelling tot sommige andere bewoners lukt het hem zijn zegeningen te tellen. 'Ik zit hier gezellig met u te kletsen, ook al ben ik ziek. Morgen komt mijn zoon om allemaal mooie studieboeken te brengen. Er wordt hier goed en vriendelijk voor me gezorgd. Ik voel me een heel rijk mens.'
Op zijn kamer staat een gezellig kerstboompje. Hij geniet er zichtbaar van. Hij denkt terug aan de tijd dat zijn liefste nog leefde, de liefde van zijn leven. Zij zorgde altijd voor de kerstsfeer in huis. En voor de bijbehorende warmte. Hij mist haar vreselijk en troost zich met de gedachte dat ze uit haar lijden is. Ik ben stil. Wat mooi om te ervaren dat de kerstboom van nu hem steeds weer ontroerende herinneringen geeft aan zijn allermooiste en allerliefste.
