Column Judith: De mooiste dagen
Algemeen ColumnSon en Breugel - Het is oudjaarsdag. Ik mag vandaag werken en op nieuwjaarsdag ook. Terwijl ik haar stoma verzorg, bespreken we de komende jaarwisseling. Ze informeert of mijn kinderen vuurwerk afsteken, of ik op nieuwjaarsdag mijn moeder bezoek en of ik moet werken.
Haar ogen twinkelen als ze bedenkt dat haar dochter langskomt; haar zoon ziet ze in het weekend. Vanavond gaat ze gewoon slapen; het moment van de jaarwisseling zal geruisloos aan haar voorbij gaan.
Ineens realiseer ik me dat ik morgenvroeg waarschijnlijk de eerste ben die haar een gelukkig nieuwjaar zal wensen. Ik spreek mijn vermoeden uit en samen verheugen we ons nu al op de volgende ochtend.
Nieuwjaarsdag. Om 7 uur begint mijn dienst. Het eerste karweitje van die ochtend is het verstrekken van haar medicijnen. Ik laat het licht gedempt als ik haar kamer betreed. Zo wordt ze nog niet helemaal wakker en kan ze na inname van haar medicatie nog even lekker verder slapen. Zachtjes loop ik naar haar bed. Ze ligt heerlijk in haar dekbed gedraaid; het is altijd zo jammer dat ik haar moet wekken.
Zachtjes leg ik mijn hand op haar schouder. In een fractie van een seconde is ze wakker, springt overeind, doet het grote licht aan en omhelst me: 'Ik heb de hele nacht van dit moment gedroomd! Wat fijn dat je er bent! Gelukkig nieuwjaar, Judith, voor jou en je leuke kinderen!'
Nadat ze haar medicijnen heeft gehad, doe ik het licht uit en verlaat haar kamer. Op mijn gezicht verschijnt een brede glimlach. Dit zijn absoluut de mooiste dagen van het jaar om te mogen werken!
