Voor geen goud weg uit De Gentiaan

Son en Breugel - In het begin had ze ‘d’n aard’ niet in Son en Breugel. Leny van Gorp (73) was het leven op de boerderij op het platteland in Boskant gewend. De vrijheid, het werken op de boerderij en haar moeder helpen met de opvoeding van haar broers en zussen was vertrouwd en fijn. Na de verhuizing, vijftig jaar geleden, moest ze behoorlijk wennen in haar rijtjeswoning in Son en Breugel. En nu? Nu wil ze nog niet meer terug naar het dorp waar ze het levenslicht zag.

Redacteur: Emmy Grit
Fotograaf: Wil Feijen

Leny en haar man hebben niet speciaal gezocht naar een woning in De Gentiaan. Ze kregen na hun trouwen bericht van de woningbouwvereniging dat zij een woning aan de Peellaan in De Gentiaan konden betrekken. “Mijn man werkte bij Beton Son, dus het kwam goed uit dat we daar een woning aangeboden kregen. Van ons beider ouders kregen we een klein bedrag mee, waarvan we de huisraad kochten. Daarna was het op. We moesten zuinig leven, maar waren ontzettend trots en blij dat we een woning hadden”, blikt Leny terug.

Groeien van de wijk
Vijftig jaar geleden was de Peellaan de eerste straat in De Gentiaan. Ze keek van haar woning ver over de weilanden en zag basisschool De Bloktempel zelfs staan. Ieder jaar kwamen er woningen bij, ze heeft de wijk zien groeien. In de beginjaren had Leny niet veel omhanden. De muren kwamen op haar af en daarom besloot ze om te gaan poetsen bij andere mensen. “Zo leerde ik meteen mensen kennen. Goed voor de sociale contacten”, aldus Leny.

Drie jaar na hun huwelijk werden ze ouders van een dochter. Twee jaar later werd hun zoon geboren en na elf jaar kwam er als verrassing nog een dochter. Een jaar later overleed haar man plotseling en stond Leny er alleen voor met drie jonge kinderen. “Dat was een moeilijke en zware tijd. Ik heb veel hulp gekregen van mijn broers en zussen, vrienden en kennissen. Daar ben ik nog steeds erg dankbaar voor.”

Op straat spelen
De kinderen vermaakten zich in die tijd met kinderen uit de buurt. Ze speelden vaak op het pleintje en de ouders zaten buiten bij elkaar. Leny: “Het lijkt dat kinderen tegenwoordig niet meer zo vaak buiten spelen. Doordat wij elkaar in de jaren ’70 en ’80 veel buiten troffen, liepen we ook veel vaker spontaan bij de buren achterom voor een kopje koffie, een borrel of om te buurten. Dat is nu niet meer en dat is best wel jammer. Ik mis dat ook wel.” Leny woont als enige al vijftig jaar op het pleintje; ze heeft veel buren zien komen en zien vertrekken.

Geen 'kwaai' woord
In 1992 trouwde Leny voor de tweede keer, met de broer van haar eerste man. Helaas is hij in 2011 overleden aan alvleesklierkanker. In die tijd stonden de buren voor haar klaar. “En niet alleen in zware tijden hoor, ook in goede tijden. Ik heb altijd een goed contact gehad met alle buren op het pleintje. Ik heb nog nooit een ‘kwaai’ woord gehoord”, vertelt ze trots. Tegenwoordig kan ze nog steeds een beroep doen op haar buren, alhoewel ze liever alles zelf wil doen. “Of ik vraag mijn kinderen. Ze wonen lekker dichtbij: twee dochters in De Gentiaan en mijn zoon in Breugel.”

Leny vermaakt zich tegenwoordig met het maken van legpuzzels. “En als het mooi weer is, kan ik uren in mijn tuin werken.”

Oproep
DeMooiSonenBreugelKrant is voor de rubriek '50 jaar De Gentiaan' op zoek naar inwoners die vanaf begin jaren zeventig, nu ongeveer vijftig jaar geleden, in De Gentiaan zijn gaan wonen en nog steeds, het liefst in hetzelfde huis, wonen. Of heb je onlangs je intrek genomen in een huis in De Gentiaan. Of ga je dit jaar nog verhuizen naar De Gentiaan? Wil je je verhaal vertellen dat past in deze rubriek, neem dan contact op met redactie@demooisonenbreugelkrant.nl.