Weinig eenzaamheid in coronatijd

Son en Breugel - Twee weken geleden riep Klankbordgroep Kom Erbij de lezers van deze krant op om met verhalen te komen over ‘eenzaamheid in coronatijd’. Het liep geen storm. Viel het dus de afgelopen maanden wel mee met eenzaamheidsgevoelens? De twee bijdragen hieronder wijzen in die richting. Volgens Jos Lombarts kun je eenzaamheid leren en Hannie van Weert gaat deze periode nog eens missen.

Gastredacteur: Arend Okken

Jos: 
‘Kinderen leren eenzaamheid te verdragen.’ Dat zou volgens de Duitse filosoof Arthur Schopenhauer een hoofdelement in de opvoeding moeten zijn. Eenzaamheid kan namelijk een bron van geluk en gemoedsrust vormen. In Nederland is, voor zover ik weet, het leren verduren van eenzaamheid helemaal geen opvoedingselement en dat wreekt zich in deze coronatijd. Daarom wordt er nu hevig geklaagd door vooral ouderen die niet zonder bezoek kunnen.

We moeten eenzaamheid natuurlijk niet verwarren met isolement, want isolement doodt, terwijl eenzaamheid tot leven kan wekken! Schopenhauer hierover: “Alleen wanneer je alleen bent, mag je geheel jezelf zijn.”

Vrijheid
Wie niet van de eenzaamheid houdt, omdat dat niet geleerd is, houdt ook niet van de vrijheid. Slechts wanneer men alleen is, is men vrij. “Eenzaamheid is voor de geest wat dieet voor het lichaam is”, aldus de Franse markies de Vauvenargues. En Thomas a Kempis verklaarde: “Zo dikwijls ik uit mijn eenzaamheid onder de mensen ging, zo dikwijls keerde ik als minder mens weer.”

Echt beklagenswaardig zijn alleen diegenen die in deze coronatijd alleen zijn en zich geïsoleerd voelen, omdat zij niet tegen eenzaamheid kunnen. Michel de Montaigne schreef in de zestiende eeuw al: “La plus grande chose du monde c’est de savoir être à soi”: het belangrijkste in de wereld is te weten dat je op jezelf bent aangewezen.

Kans
Een positief aspect van deze coronatijd is dat je nu juist de kans krijgt om alsnog te leren eenzaamheid te verduren. Beter laat dan nooit! Zodoende heb je genoeg aan jezelf en put je geluk uit deze bron en vind je gemoedsrust in plaats van je verlaten te voelen.

Hannie:
Hoe ik als alleenstaande de ‘stilstand’ van ons land heb ervaren? Stil? Ja dat wel! Eenzaam? Zeker niet! Alléén? Ook zeker niet!

Al heel snel lag ik een aantal weken met die enge coronaziekte in bed. Van mijn twee kinderen lag één kind al ziek met corona, de ander kwam wekenlang na werktijd steeds even langs. Nee, niet binnen maar buiten, op het muurtje om een kwartier met me te buurten. Vrienden, kennissen en buren haalden mijn bestellingen op en hingen die in tasjes samen met de rekening aan de knop van de voordeur. Belletje erbij om aan te geven dat er weer het een en ander was gearriveerd. Hierbij waren de lieve briefjes, kaartjes, bloemetjes en ‘beterschapswensen’ niet van de lucht.

Weer wat opgekrabbeld waren er voor mij ten minste drie onmisbare attributen: de telefoon (ik durf de minuten die ik volgens KPN – maar misschien vergissen zij zich wel (?) – per maand gebeld heb hier niet te noemen), de computer, waarmee ik met vrienden dagelijkse wederwaardigheden uitwisselde en de t.v., waarop ik nou eindelijk, o heerlijk!, al mijn dvd’s waar ik nooit aan toe was gekomen, kon bekijken.

Ook waren er vrienden met een coronaverleden: ‘medelijders’, bij wie ik me veilig voelde en zij bij mij. Van nature ben ik een druktemaker en prop ik mijn dagen propvol. Nu had ik tijd. Voor van alles en nog wat. Ik zou het, zoals het afgelopen maanden geweest is, kunnen houden, maar ik vrees dat me dat niet zal lukken!

Stiekem dacht ik al, toen ik alles om me heen weer drukker zag worden, incluis mijzelf: ik ga die tijd nog missen!

Reageren?
Reageren of zelf een verhaal insturen? Dat kan! Mail naar arendokken@upcmail.nl